Δώσε και μένα…
Ατελείωτη είναι η Συριζαϊκή παρέλαση ψεμάτων, ανοησίας, μπούρδας και σκα@@ψυχιάς.
Θα μου πείτε είναι κοινός τόπος πια και θά ’χετε δίκιο. Ας μην το προσπερνάτε όμως έτσι απλά, γιατί η εφαρμογή του «πες, πες στο τέλος κάτι θα μείνει» αποδείχθηκε διαχρονικά ανθεκτική. Άλλωστε, είναι ο «άδειος ντενεκές αυτός που κάνει τον περισσότερο θόρυβο».
Πάρτε για παράδειγμα το «νέο οικονομικό πρόγραμμα» που εξήγγειλε ο Τσίπρας για την επανεκκίνηση της οικονομίας. Ακούς για «ολιστικό» ή «εμπροσθοβαρές» πρόγραμμα, και αυθόρμητα « κόβεις πέρα» αναλογιζόμενος πόσες φορές τά ’χεις ξανακούσει. Όταν σου λέει δε ότι είναι και «απόλυτα κοστολογημένο», τότε μειδιάς και κουνάς το κεφάλι γιατί συνειρμικά σε πάει στο « Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», ενθυμούμενος τη δημόσια δήλωση του μετέπειτα υπουργού των Οικονομικών του Βαρουφάκη: «ήμουν έξαλλος όταν διάβασα το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης γιατί έγραφε ανοησίες… Ο ΣΥΡΙΖΑ μου είχε πει πως δεν θα εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης…» (Παρεμπιπτόντως ο ίδιος χαρακτήρισε τις νέες προτάσεις Τσίπρα «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης 2.0» μιλώντας για Μαυρογιαλούρους της πολιτικής).
Ο Τσίπρας λοιπόν κάνει για άλλη μια φορά αυτό που ξέρει καλά. Πουλάει απροκάλυπτα πολιτική παραμύθα, παίζοντας το παιχνίδι της κολοκυθιάς. Ό,τι και να κάνεις εσύ αυτός σου λέει εγώ θα κάνω κάτι παραπάνω. Σκεφτείτε ένα μέτρο, μία ρύθμιση, μία παροχή που επιθυμείτε και θα το δείτε. Μόνο που κάτι λείπει απ’ το πρόγραμμα. Από πού θα βρεθούν τα λεφτά ή πώς θα αντέξει ο κρατικός προϋπολογισμός μοιράζοντας και χαρίζοντας τόσο χρήμα.
Εδώ ο Τσίπρας θα μπορούσε να πει κάτι για τα κονδύλια από το Ταμείο Ανάκαμψης, αλλά εκεί θα έπεφτε πάνω στη δομή και τη φιλοσοφία του σχεδίου που κατευθύνει επιτέλους τους πόρους του Ταμείου πρωτίστως σε αναπτυξιακές δράσεις εξωστρεφούς χαρακτήρα και δη ανταγωνιστικές. Έτσι θα έβγαζε απλά τις μερίδες με το κουτόχορτο στον πάγκο.
Συνεπώς, ο λογαριασμός του πακέτου Τσίπρα θα έρθει είτε μέσω νέας φορολογίας, είτε διά εξωτερικού δανεισμού. Πάνε δέκα χρόνια από τότε που κόπηκε το τελευταίο λεφτόδεντρο.
Εννοείται ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που τα παίρνει στα σοβαρά όλα αυτά. Ή μήπως τελικά όχι; Γιατί τότε ακούγονται; Επειδή ανέκαθεν έτσι διάβαζε το ρόλο του στην αντιπολίτευση, τώρα θα αλλάξει το παίξιμο του; Αλλά για σταθείτε λίγο. Ξεχάσατε ότι και το περιβόητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» έγινε εκείνη την εποχή δεκτό με ιαχές, όχι διότι ο κόσμος πίστεψε στην πλήρη υλοποίηση του, αλλά με την απλοϊκή λογική «και το 10% όσων λέει να κάνει, πάλι καλά θα είναι»; Γιατί να μην το πουν και σήμερα;
Θα μου πείτε ότι έχει προηγηθεί η κοροϊδία της κυβερνητικής τους πενταετίας και ότι το 2021 δεν είναι 2014-15. Απλά εκείνο που θέλω να πω είναι ότι όποιος υποεκτιμήσει τη γοητεία του πολιτικού παραμυθιού και του «πάρε κόσμε», κινδυνεύει να βρεθεί μπροστά σε οδυνηρή έκπληξη.
Και μη ρωτάτε «που θα βρεις τα λεφτά Αλέξη;». Ο κοσμάκης θέλει το χρήμα, δεν τον ενδιαφέρει που θα βρεθεί. Επειδή δε λόγω πανδημίας μοιράζονται κρατικά λεφτά με το τσουβάλι, θα σου πουν «εκεί που τα βρίσκει ο Σταϊκούρας σήμερα, θα τα βρει διπλά και τριπλά κι ο Τσίπρας αύριο». Κι άντε να τους πείσεις, όταν έχουμε φθάσει στην έβδομη επιστρεπτέα που τελικά θα είναι μη-επιστρεπτέα.
Για να μην τους τρελάνει πάλι λοιπόν, ένα είναι το σλόγκαν: «όσα υπόσχεται ότι θα σου δώσει, τόσα θα σου πάρει στο τέλος απ’ την τσέπη σου. Σαν την προηγούμενη φορά».
Τη στήλη επιμελείται και…
Ψαρεύει (όταν δεν γράφει…) ο Γρηγόριος Φαρμάκης
(ΥΓ: «Χτυπάει» χωρίς πρόγραμμα)
