«Δεν εννοούσα αυτό…»
Στη δημόσια σφαίρα λέγονται και γράφονται τερατώδη πράγματα. Γιατί απλούστατα κάποιοι πιστεύουν ότι σοκάροντας τον άλλο, τον απονευρώνεις εγκεφαλικά αιχμαλωτίζοντάς τον στα κελεύσματα σου.
Πετυχαίνει; Tις περισσότερες φορές ναι. Γιατί υπάρχει η αποχαύνωση απ’ την συνεχή επίκληση του συναισθήματος- αυτή η συναισθηματική «πανούκλα»- που έχει σαρώσει κάθε ίχνος ορθολογικής προσέγγισης.
«Όταν οι ιδέες αποτυγχάνουν οι λέξεις έρχονται πολύ βολικά», έγραφε ο Γκαίτε και από λέξεις η εγχώρια Αριστερά έχει πολλές και επικολυρικές. Αρδεύει δε τόσο πολύ από τα λύματα της ιστορίας σε σημείο που η βρώμα ουδένα ενοχλεί. Το «σοκ και δέος» όμως απαιτεί όλο και μεγαλύτερες δόσεις κάθε φορά για να « πιάσει». Κι αυτές δίνονται στην πιάτσα αφειδώς.
Αυτή η αλληλεπίδραση –το feedback- είναι εν τέλει προσφορά και ζήτηση. Μόνο το κόψιμο της ζήτησης θα το σταματήσει. Εδώ σε θέλω όμως, μια και αυτή τροφοδοτείται συνεχώς από στερεότυπα βαθιά ριζωμένα στην πολιτική μας κουλτούρα-κάποιες φορές όχι άδικα. Παράδειγμα από πρόσφατο λόγο του βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Ραγκούση στη βουλή. «…Έχετε διαμορφώσει τις συνθήκες να ξαναγίνει ο Έλληνας και Ελληνίδα αστυνομικός μισητά πρόσωπα στην ελληνική κοινωνία, έχετε διαμορφώσει τις συνθήκες να ντρέπονται μετά τη δεκαετία του ’60 και του ’50 τα παιδιά των Ελλήνων και Ελληνίδων αστυνομικών να λένε ότι οι μανάδες τους και οι πατεράδες τους είναι αστυνομικοί. Εκεί πάτε την ελληνική αστυνομία και κατ’ επέκταση την ελληνική κοινωνία…».
Αλήθεια τι μας είπε « ο ποιητής»; Μια εκκωφαντική μπουρδοανάλυση του τι είναι η αστυνομία. Τελικά τι είναι; Είναι ο νόμιμα εντεταλμένος βοηθός της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας ώστε να εφαρμόζονται οι νόμοι και οι δικαστικές αποφάσεις ή ένας αμείλικτος κατασταλτικός μηχανισμός του αστικού κράτους που υπάρχει για να σαρώνει το λαϊκό κίνημα και τις εργατικές διεκδικήσεις;
Είναι ο φύλακας άγγελος του πολίτη που κινδυνεύει από το οργανωμένο έγκλημα και την αυθαιρεσία ή ο διεφθαρμένος και ανίκανος μηχανισμός που «πουλάει την ηρωίνη»; Ένα σώμα που προσπαθεί να επιτελέσει το καθήκον του μέσα σε διαρκείς κινδύνους και αντιξοότητες ή ένα τσούρμο φασισταριά και μουλωχτοί Χρυσαυγίτες ως «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι».
Όλοι μας ξέρουμε ότι η συζήτηση αυτή δεν θα τελειώσει ποτέ στις δημοκρατικές δυτικές κοινωνίες. Αυτό όμως που δεν επιτρέπεται είναι να αντιμετωπίζεται η αστυνομία με τα αρχέτυπα ιδεολογικά διλήμματα του 19ου αιώνα. Άλλωστε το μαύρο-άσπρο δεν δίνει τις σωστές απαντήσεις.
Για παράδειγμα η καταπολέμηση του ηλεκτρονικού εγκλήματος, τι ιδεολογικό πρόσημο έχει; Κοντολογίς, ο Ραγκούσης δεν έχει καταλάβει γρι. Και προφανώς δεν θέλει, διότι τα πολύπλοκα θέματα χρειάζονται επώδυνες προσεγγίσεις. Κι αυτοί θέλουν να ξανακερδίσουν δίχως να πονέσουν. Εμ δε γίνεται παιδιά…
Υ.Γ1. Ας σταματήσει επιτέλους αυτό το «δεν εννοούσα αυτό…». Έχει και ο εξευτελισμός τα όριά του. Εντάξει, Ραγκούση, Σπίρτζη, Γιαννούλη και σία; (Tι έγραψε ρε ο αθεόφοβος ο Γιαννούλης για τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στον Σρόιτερ του «Αlpha». «Η συνέντευξη θα κλείσει με έκδοση τιμολογίου ή απόδειξη παροχής υπηρεσιών; Χωρίς το ΦΠΑ; Ή με ΦΠΑ; Στον ΣΚΑΙ μάλλον είχε συμπληρώσει τις 15 συνεργασίες τον μήνα που προέβλεπε η σύμβαση έργου!». Ποιος… Ο Γιαννούλης. Φυσικά «κρίνει εξ’ ιδίων τα αλλότρια». Όταν αυτή η δημοσιογραφική «σιγανοπαπαδιά» της κρατικής ΕΡΤ3 έπαιρνε συνέντευξη απ’ τον Τσίπρα ως πρωθυπουργό παραδίδοντας μαθήματα « γλειψιματικής» δημοσιογραφίας).
Αμ’ ο άλλος, ο Αντώναρος απ’ τη δεξιά συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ –αυτός δεν το πήρε πίσω- με το «…δεν αποκλείω η κυβέρνηση να επιχειρήσει, ενδεχομένως, να περιορίσει ακόμη και τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης…».Εδώ τι να πεις… απλά σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Ο Τράγκας όμως με τον Βελόπουλο θέλουν εισαγγελέα μετά τα απίθανα που εκστόμισαν: «Ο Μητσοτάκης θα κάνει εμβόλιο με νερό» και «Προτιμώ να είμαι ψεκασμένος. Μπολιασμένος με κάθε Χασάν δεν θέλω να είμαι».
Υ.Γ2. Όταν τα επικολυρικά δεν αρκούν, επιστρατεύεται το χοντρό ψέμα. Η αγαπημένη έκφραση του Τσίπρα: «…ζω στο νοίκι στην Κυψέλη…» αποδείκνυε υποτίθεται το «…έχουμε άλλη διαδρομή, έχουμε άλλο ηθικό φορτίο…» (καλύτερο βέβαια). Και εδώ αρχίζει το πρόβλημα του Τσίπρα, ο οποίος φαίνεται ότι έχει συνειδητά υιοθετήσει για τον εαυτό του ένα ψέμα, αποδίδοντάς του τον τίτλο του νοικάρη, για να είναι έτσι υποτίθεται συμβατή η ζωή του με την κομμουνιστική ιδεολογία του που τάσσεται κατά της ιδιοκτησίας, αφού σύμφωνα με το «πόθεν έσχες» του, το διαμέρισμα του 4ου ορόφου και των 114 τ.μ. στην Κυψέλη είναι ιδιοκτησία του απ’ το 1996. Κακό είναι; Όχι βέβαια. Αλλά δεν εξυπηρετεί το σλόγκαν «ζω στο νοίκι» σαν «παιδί του λαού», ενώ οι «άλλοι» είναι «πλούσιοι» με δικό τους σπίτι.
Τη στήλη επιμελείται και…
Ψαρεύει (όταν δεν γράφει…) ο Γρηγόριος Φαρμάκης
(ΥΓ: «Χτυπάει» χωρίς πρόγραμμα)