Έχετε πάνω από 30 επιλογές κομμάτων για να ρίξετε στην κάλπη αύριο Κυριακή 21 Μαΐου. 27 κόμματα, 8 συνασπισμούς κομμάτων και έναν μεμονωμένο υποψήφιο… (εδώ αναλυτικά).
Εδώ θα διαβάσετε ορισμένες σκέψεις, γιατί προσωπικά δεν θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ… αν φυσικά σας ενδιαφέρει.
Δεν έχω αντιδεξιές εμμονές, παρ’ ότι αυτοπροσδιορίζομαι ως κεντροαριστερός, έχω ωστόσο νομίζω τη… διαύγεια να διακρίνω το σωστό από το λάθος, μέσα στη σχετική του υποκειμενικότητα, την αλήθεια από το ψέμα, την ειλικρίνεια από τη διαστρέβλωση.
Εμμονές δεν έχω αλλά μια αντιδεξιά προδιάθεση την ομολογώ και την κληρονόμησα από την οικογένεια, τη διαμόρφωσα ακούγοντας ιστορίες για τον εμφύλιο από τον έναν παππού που πολέμησε δίπλα στο Βελουχιώτη, σε κάποια βουνά της Ηπείρου εδώ κοντά. Ο Γιάννης ο Αρανίτης ήταν ένα από τα παλικαράκια που στρατολογήθηκαν σε αυτό το σκληρό πόλεμο χωρίς τη θέλησή του, έγινε κομμουνιστής, διώχθηκε και ταλαιπωρήθηκε αυτός και η οικογένειά του. Ψήφιζε ΚΚΕ ως το “βρώμικο ’89”.
Πίστεψα στην ελπίδα του άφθαρτου της ριζοσπαστικής Αριστεράς το 2015, όχι γιατί θα έκανε όπως έλεγαν τότε πολλοί… τα πέντε από τα δέκα, αλλά γιατί θεώρησα πως θα μας απάλλασσε από παλαιοκομματικές λογικές, από ρουσφέτια, αναξιοκρατίες και από την πολιτική φαυλότητα που είναι κανόνας εδώ και πολλές δεκαετίες, στην έρμη τούτη χώρα. Μάταια, μέσα στους δυο πρώτους μήνες, προσγειώθηκα κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι, στη σκληρή πραγματικότητα μιας παλαβής, πρόχειρης, ανερμάτιστης, υποκριτικής, χωρίς σχέδιο και προσανατολισμό, μα κυρίως εμπαθούς και γιαλαντζί Αριστερής, μονοπρόσωπης ηγεσίας που φλέρταρε με την άτακτη χρεωκοπία της χώρας. Πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνθηκα τέτοια ανασφάλεια για το μέλλον των δικών μου ανθρώπων και τη δυσκολία αυτή και την τεράστια ανησυχία, έπρεπε να διαχειρίζομαι καθημερινά, προσπαθώντας να καταγράφω και να μεταδίδω τα δραματικά γεγονότα του πρώτου εξαμήνου του 2015…
Το 2015 φαντάζει πια τόσο μακρινό αλλά δεν πρέπει και δε μπορεί κανείς να το ξεχάσει. Δεν έχει νόημα όμως, να αναφερθούμε εδώ στα ψέματα που ανερυθρίαστα λένε οι Συριζαίοι σχετικά με το ποιος έκλεισε τις τράπεζες το καλοκαίρι του 2015, για να δικαιολογήσουν την κωλοτούμπα και το βιασμό του “όχι” του 60% – εγώ τάχθηκα αναφανδόν με τους “Μενουμευρώπηδες” τότε και με το “ναι” – για το “μαξιλάρι” των 37 δισ., για το ποιος μας έβγαλε από το τρίτο μνημόνιο, στο οποίο οι ίδιοι μας έβαλαν, απορρίπτοντας την περίφημη πιστοληπτική γραμμή στήριξης που επέλεγαν οι Σαμαροβενιζέλοι κτλ. κτλ.
Σήμερα
Οκτώ χρόνια μετά, οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν το μεγάλο come back της δεύτερης φοράς αριστεράς που θα είναι αλλιώς… στηριζόμενοι στην ίδια “μαύρη” προπαγάνδα: μιλούν και τώρα όπως και τότε, για μια χώρα φτωχοποιημένη, για μια μικρομεσαία επιχειρηματικότητα εντελώς κατεστραμμένη, για διαλυμένη υγεία, παιδεία, δημόσια ασφάλιση, για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κτλ.
Τι είναι χειρότερο όμως, κατ’ εμέ, πέρα από την απόλυτη διαστρέβλωση της σχετικής κανονικότητας μέσα στην οποία, και παρά τις αλλεπάλληλες κρίσεις των τελευταίων ετών, συνεχίζει να υπάρχει ετούτη η χώρα; Η τοξική εχθρότητα, το άσβεστο μίσος για τον πολιτικό αντίπαλο.
Όπως παραδέχτηκε και στην ομιλία του στα Γιάννενα ο Αλέξης Τσίπρας προ ημερών, το πρόβλημά τους δεν είναι η ιδεολογική αντιπαράθεση, η διαφορά στις ασκούμενες πολιτικές, μιας και την αείμνηστη Φώφη Γεννηματά θυμήθηκε και τον Κώστα Καραμανλή με το… τζούφιο “πόλεμο” που κήρυξε στους “νταβατζήδες” το 2004, μνημόνευσε. Το πρόβλημά τους είναι ο Μητσοτάκης (όπως μου έλεγε ένας φίλος, το μόνο που δεν είδαμε ακόμα, είναι Συριζαίους να καίνε στις συγκεντρώσεις τους ομοιώματα και κούκλες με τη μορφή του αρχηγού της ΝΔ… Ίσως να το δούμε κι αυτό, στις δύσκολες μέρες που έχουμε μπροστά μας).
Νεοαυριανισμός
Η εχθροπάθεια για τον πολιτικό αντίπαλο είναι βγαλμένη από τα γεμάτα δηλητήριο και ψέματα πρωτοσέλιδα της Αυριανής των Κουρήδων των αρχών της δεκατίας του ’80, μόνο που ο “νεοαυριανισμός” του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζεται σήμερα από τα τρολ του διαδικτύου και δυστυχώς, και από τον δημόσιο πολιτικό λόγο του αρχηγού και των στελεχών του κόμματος.
Η αντιγραφή των συνθημάτων της “Αλλαγής” πηγαίνει μαζί με τις επιθέσεις στον αντίπαλο που τότε ήταν ο “Εφιάλτης”, σήμερα είναι ο “αρχιερέας της διαπλοκής”, η “Μητσοτάκης ΑΕ” κτλ. Η συνωμοσιολογία μιας από τις χειρότερες φυλλάδες που γνώρισε η χώρα κάνοντας σχολή, για να ακολουθήσουν απαντώντας με τον “δεξιό” λαϊκισμό τους, Απογευματινή και Ελεύθερος Τύπος, υιοθετείται αυτούσια από το ΣΥΡΙΖΑ του 2023, μόνο που το πιο τρελό είναι ότι οι “νεοαυριανιστές” του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να υποδυθούν και το Γέρο της Δημοκρατίας με τους ανένδοτους… αλλά και τον πατέρα Μητσοτάκη που έβαλε στόχο ζωής και πολιτικής, να βάλει στη φυλακή τον Ανδρέα! Όλη η νεότερη ιστορία της χώρας παιγμένη σε ένα κακέκτυπο, από έναν εντελώς ατάλαντο πρωταγωνιστή!
Ο “νεοαυριανισμός” του ΣΥΡΙΖΑ δανείζεται συνωμοσιολογία από την Αμερική του Τραμπ, του πρώην προέδρου των ΗΠΑ που όταν τον συνάντησε στο Λευκό Οίκο, ο Αλ. Τσίπρας τον χαρακτήρισε διαβολικό αλλά για καλό σκοπό… Πού διαφέρει ας πούμε, η θεωρία του Quanon, για τα κυκλώματα παιδεραστίας των Δημοκρατικών, από τη σύνδεση της ΝΔ και του αρχηγού της – εκ μέρους του επίσημου και του ανεπίσημου ΣΥΡΙΖΑ – με καταδικασμένους ή κατηγορούμενους για παιδεραστία; Δε μοιάζει επίσης πολύ, η προσεγμένη προσπάθεια αμφισβήτησης του επερχόμενου εκλογικού αποτελέσματος στην Ελλάδα, αφού εδώ και καιρό ψεκάζουν με φόβο τις δημοσκοπήσεις, για να έρθει χθες ο πρώην Υπουργός Φίλης να πει πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα λειτουργήσει το δικό του τρόπο καταμέτρησης των ψήφων της Κυριακής;
Έτυχε να διαβάσω αυτές τις μέρες, χάριν των ερευνητικών ενδιαφερόντων μου, το βιβλίο του πρόωρα χαμένου δημοσιογράφου Άρη Παπάνθιμου, “Αυριανισμός, το σημερινό πρόσωπο του φασισμού” και είναι τρομακτικά εκπληκτικό το πόσες ομοιότητες βρίσκεις κανείς στην πολιτική πρακτική, 40 χρόνια μετά! Και δε μιλώ για την αφίσα της “Αλλαγής” του Τσίπρα που δείχνει τον τελευταίο στην ίδια στάση χαιρετισμού με τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, τα κοριτσάκια με τα λουλούδια που ανεβαίνουν στην εξέδρα μετά το τέλος των ομιλιών του Αλέξη, θυμίζοντας την “Αλλαγίτσα” του Ανδρέα, τα ίδια τα συνθήματα για το λαό που… “δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά” ή ακόμα και για τα προτεινόμενα οικονομικά μοντέλα της ΑΤΑ, κλεμμένα κι αυτά από τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ, τη δεκαετία του ’80 (η ένδεια επικοινωνιακής στρατηγικής αποδεικνύεται και από το συνεχές “κλέψιμο” εκ μέρους του Τσίπρα κινήσεων, όπως ο λογαριασμός στο TIK TOK, οι εμφανίσεις σε reality show ή πρωινάδικα, η εκπομπή σε γνωστούς νεαρούς Youtuber, όλα έβαλαν το Μητσοτάκη πρώτοι οι επικοινωνιολόγοι του να τα κάνει, και ακολούθησε, αντιγράφοντας ο Τσίπρας).
Γράφει ο Παπάνθιμος – και κάντε μόνοι σας τις αντιστοιχίσεις: “Ο ‘Αυριανισμός’ ποτέ δεν αντιμετώπισε το ΠΑΣΟΚ σαν αυτοτελή, δημοκρατικό οργανισμό με ζωντναή εσωκομματική ζωή, στην οποία συμμετέχουν ισότιμα αγωνιστές με προσωπικότητα και αυτόνομη ιδεολογικοπολιτική βούληση, στη βάση δημοκρατικών καταστατικών αρχών. Για τον ‘Αυριανισμό’ υπήρξε μόνο ο Ανδρέας…” (σ.62).
“Ο ‘Αυριανισμός’ ενώ αφήνει στο απυρόβλητο της ηθικολογίας του τους διάφορους εκλεκτούς του απατεώνες, είναι κυριολεκτικά αδίστακτος για τους αντιπάλους του. Ισοπεδώνει κάθε αξία. Τσουβαλιάζει με τα ίδια κοσμητικά επίθετα απατεώνες και τίμιους, διεφθαρμένους και αδιάφθορους, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους“… (σ.81).
“Συνδυάζει την ιδεολογικο-πολιτική κατατρομοκράτηση των αντιπάλων του με την εκτόξευση απειλών και ενάντια στη σωματική τους ακεραιότητα. Από τις πρώτες μέρες της εμφάνισής του καλλιεργεί συστηματικά και αδιάκοπα στους αναγνώστες του την ψυχολογία του υπάκουου τραμπούκου…” (σ.84).
Η τελευταία επίθεση στο Διονύση Σαββόπουλο επειδή εξέφρασε την ελπίδα να κατακτήσει την αυτοδυναμία ο Κ. Μητσοτάκης, θύμισε σε πολλούς τους οχετούς που ξέβραζε η Αυριανή κατά του μοναδικού Μάνου Χατζιδάκη (Δημοκίδης, Άρης (15 Ιουνίου 2015). «Αντέχετε να διαβάσετε τι έγραφε η Αυριανή εναντίον του Μάνου Χατζιδάκι;»). Να τονιστεί εδώ πως το μεγάλο Έλληνα καλλιτέχνη, δεν υπερασπίζονταν απέναντι στην φοβερή και τρομερή φυλλάδα του Γιώργου Κουρή, η νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ, ούτε καν η Μελίνα Μερκούρη! Την επομένη της δημόσιας καταγγελίας του Μ. Χατζηδάκη κατά της Αυριανής, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στην αρχή μιας συναυλίας με χιλιάδες κόσμου, τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ υπερασπίστηκαν την… ελευθεροτυπία ενός ΜΜΕ που προέτρεπε τους αναγνώστες του να… “φτύσουν τον πούστη“!
Η περίπτωση Χατζηδάκη όμως, δεν ήταν η μόνη ενός πνευματικού ανθρώπου που δέχτηκε τη λυσσαλέα πολεμική της Αυριανής. Το ίδιο συνέβη και με το μεγάλο Έλληνα εικαστικό Αλέξανδρο Ιόλα (Παρίδης, Χρήστος (28 Μαρτίου 2012). «Αλέξανδρος Ιόλας: Το εξέχον θήραμα του αυριανισμού», Καραστάθης, Βασίλης (2021). Οι επιπτώσεις του αυριανισμού στην πολιτιστική πολιτική της Ελλάδας τη δεκαετία του 1980: Η περίπτωση της δωρεάς του Αλέξανδρου Ιόλα (διπλωματική εργασία). Χαλάνδρι: Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο).
Οι επιθέσεις
Αφού δεν κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ να βάλλει στη φυλακή τους πολιτικούς του αντιπάλους, για το σκάνδαλο της Novartis – σκάνδαλο όχι με την έννοια που το εννόησε ο ΣΥΡΙΖΑ – επανέρχεται σήμερα, ελπίζοντας να του δώσει μια αποδοτικότερη ευκαιρία το σκάνδαλο – υπαρκτό – των υποκλοπών.
Οι προγραμματικές διαφορές ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ είναι θεμιτές, ακόμα και αν δεχθούμε ότι αυτή τη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ θα πατάξει την φοροδιαφυγή και την αισχροκέρδεια και θα βρει τους πόρους που θα χρηματοδοτήσουν το πρόγραμμα των αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ που προπαγανδίζει σήμερα. Αν η αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλ. Τσίπρα έχει αποκατασταθεί στα μάτια και τη συνείδηση των Ελλήνων, έχει τη βάσιμη ελπίδα ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα γίνει ο δεύτερος Πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης, μετά τον πατέρα του Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, που δεν θα πάρει από το λαό τη δεύτερη ευκαιρία του για να κυβερνήσει…
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα και δε βρει διαθέσιμους κυβερνητικούς εταίρους για να σχηματίσει την πολυπόθητη αυτοδυναμία, οι τελευταίοι θα είναι είτε “πιασμένοι” είτε “κολλημένοι”, κατά το επιχείρημα του Παύλου Πολάκη. Ο τελευταίος αποσύρθηκε κατά την τρέχουσα προεκλογική περίοδο και “χτύπησε” μία μόνο φορά, για να χαρακτηρίσει “επαρχιώτη” (!) το Σαββόπουλο…
“Χθες λιβάνιζαν το Μητσοτάκη και καθύβριζαν τον Γεώργιο και Ανδρέα Παπανδρέου. Σήμερα κάνουν ακριβώς το αντίθετο” γράφει ο Αρ. Παπάνθιμος, για την εκδοτική πορεία των αδερφών Κουρή που από τη Φωνή της Κεφαλονιάς κατά τη δεκαετία του ’60, έγιναν με τη βοήθεια της Χούντας μεγάλοι και τρανοί από τις αρχές του ’80 και μετά. Η Φωνή της Κεφαλονιάς υποδεχόταν στο νησί τον Υπουργό Συντονισμού Κων/νο Μητσοτάκη το 1966 (31 Ιουλίου) με τίτλο “ΚΑΛΩΣ ΝΑΡΘΗΤΕ”, ο Γεώργιος Παπανδρέου χαρακτηρίζεται “Καίσαρας”, “παπατζής”, “αρχομανής”, η Ένωση Κέντρου χαρακτηρίζεται “Ανώνυμος Εταιρία του Καστρίου Παπανδρέου και υιός”, ο δε Κ. Μητσοτάκης υμνείται σαν “μεγάλος ήρωας του τιτάνιου κρητικού αγώνα”, σαν “λεβέντης”, “ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ” και “Εθνικός ήρωας”… “Η σημερινή φωνή των Κουρήδων” γράφει ο Παπάνθιμος, “η Αυριανή, όχι μόνο ξέχασε τα παλιά ευχολόγια των αφεντικών της υπέρ του Κ. Μητσοτάκη αλλά ξεπερνώντας κάθε όριο θράσους, κατηγορεί τους περισσότερους δημοσιογράφους ότι έχουν εξαγοραστεί από τον κ. Μητσοτάκη, που είναι “μάστορας στην εξαγορά συνειδήσεων και έχει ομολογουμένως, υποδουλώσει ολόκληρο σχεδόν τον τύπο”…”. Κάθε ομοιότητα με το σήμερα, δεν είναι συμπωματική…
Μέχρι πρόσφατα ο Αλ. Τσίπρας καλούσε σε συνεργασία το άλλοτε “asset” του, Γιάνη Βαρουφάκη. Την περασμένη Τρίτη, ο κ. Τσίπρας δήλωσε: «ο κ. Βαρουφάκης αυτοεξαιρέθηκε από το προσκλητήριο των δημοκρατικών προοδευτικών δυνάμεων». «Αν δεν υπήρχε ο κ. Βαρουφάκης, ο κ. Μητσοτάκης θα έπρεπε να τον εφεύρει. Ήταν το αλτερ έγκο του σε όλη την προεκλογική περίοδο. Με την εμμονή του έκανε πολύ μεγάλο δώρο. Δεν ξέρω αν ήταν συνενοημένοι ή αν απλά ήταν μια χρήσιμη προσφορά του κ. Βαρουφάκη στον κ. Μητσοτάκη»…
Τα ίδια θα λέει αύριο, αν και ο Ν. Ανδρουλάκης αρνηθεί να συνεργαστεί με το ΣΥΡΙΖΑ ή συμπήξει συμμαχία το ΠΑΣΟΚ με την πρώτη ΝΔ…
Η πολιτική και κοινωνική κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά – άρα και για το ΣΥΡΙΖΑ – όπως έχει δηλώσει η Εφ. Αχτσιόγλου.
Συνοψίζοντας, αν θέλετε μια κανονική χώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ταιριάζει με την επιθυμία σας…
Αν αυτό το ξέρετε ούτως ή άλλως και δεν ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ αύριο, τότε θα σας πουν ηλίθιους για τη λανθασμένη επιλογή σας. Αυτοί αποκλείεται να έκαναν κάτι λάθος.
Π. Μπούρχας
