Τι κοινό έχουν ο κορονοϊός, η ευλογιά των πιθήκων, ο πόλεμος στην Ουκρανία, η παγκόσμια επισιτιστική και ενεργειακή κρίση, η κλιματική αλλαγή και πολλά άλλα γεγονότα που συνέβησαν ή συμβαίνουν στον πλανήτη;
Το φόβο. Ο φόβος είναι το ισχυρότερο και πιο αποτελεσματικό εργαλείο ελέγχου και χειραγώγησης των μαζών. Και η χειρότερη μορφή του είναι η φοβία, δηλαδή ο επίμονος και παράλογος φόβος που γίνεται βίωμα και καθημερινότητα.
Αυτό κινδυνεύει να πάθει η ανθρωπότητα, με τη μία πανδημία πίσω από την άλλη και τα πολλά καμπανάκια κινδύνου που χτυπάνε καθημερινά. Τις περισσότερες φορές ο φόβος μήπως συμβεί το χειρότερο είναι χειρότερος από το να συμβεί το χειρότερο. Ο φόβος είναι πιο θανατηφόρος από κάθε πόλεμο ή πανδημία διότι οδηγεί σε αδράνεια.
Είναι το δηλητήριο που παραλύει τη δράση αλλά και την αντίδραση με αποτέλεσμα να τρώγονται και να χωνεύονται όλα αμάσητα.
Κίνδυνοι υπαρκτοί – άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο – ή ανύπαρκτοι, μεγεθύνονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε να προκληθεί το συναίσθημα του φόβου και να περιοριστούν ή να ελεγχθούν οι αντιδράσεις των μαζών.
Η συνταγή είναι απλή και δουλεύει κάθε φορά.
Πρώτα σπέρνεις την αμφιβολία, μετά χρησιμοποιείς το φόβο, στη συνέχεια εφαρμόζεις τη χειραγώγηση με μια δόση ελπίδας και στο τέλος επιτυγχάνεται ο στόχος.
Αφορμή για αυτό το άρθρο πήρα, από τις ειδήσεις που διάβασα τις τελευταίες μέρες για την ευλογιά των πιθήκων και τον κίνδυνο εξάπλωσης σε όλο τον πλανήτη.
Δεν προλάβαμε καλά καλά να συνέλθουμε από την πανδημία του κορονοϊού και μια νέα απειλή έρχεται να μας φωνάξει πως «το διάλειμμα τέλειωσε, τα κεφάλια μέσα πάλι». Λίγο νωρίς δεν είναι για μια νέα πανδημία;
Και όλο αυτό εν μέσω ενός πολέμου στην Ουκρανία που έχει προκαλέσει το ΦΟΒΟ για παγκόσμια οικονομική, ενεργειακή και επισιτιστική κρίση. Α και να μην ξεχάσω το ΦΟΒΟ αναζωπύρωσης της πανδημίας του κορονοϊού από φθινόπωρο, μόλις τελειώσει η τουριστική σεζόν.
Φόβος, φόβος, φόβος νισάφι πια!!! Δεν κουραστήκατε με τόσο φόβο;
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην φοβάται, έστω κάτι.
Όσοι δουλεύουν φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους.
Όσοι είναι άνεργοι φοβούνται πως δε θα βρουν ποτέ δουλειά.
Οι οδηγοί αυτοκινήτων φοβούνται να περπατήσουν και οι πεζοί φοβούνται μην τους πατήσουν τα αυτοκίνητα.
Ζούμε στα χρόνια του φόβου.
Φόβος των κλεφτών, φόβος της αστυνομίας, φόβος του πλήθους, φόβος της μοναξιάς, φόβος για το παρελθόν, φόβος για το μέλλον, φόβος του θανάτου, φόβος της ζωής, φόβος του χρόνου και η λίστα συνεχίζεται…
Ο φόβος είναι ανθρώπινος, φυσικός. Αλλά άλλο να φοβάσαι κάτι και άλλο να σε κάνουν να φοβάσαι συνεχώς κάτι.
Ο φόβος που προκαλείται εσκεμμένα με κάποιον απώτερο σκοπό έχει καταντήσει αηδία.
Δεν υπήρξα ποτέ συνωμοσιολόγος και δεν είχα ανάγκη να ανήκω κάπου, μόνο και μόνο για να μην νιώθω ανασφαλής και μόνος. Ανέκαθεν μου ήταν αδιάφορο να πρέπει να ανήκω οπωσδήποτε σε μια ομάδα, όποια κι αν ήταν αυτή.
Απλά, βλέπω κάποια γεγονότα που μου τράβηξαν την προσοχή και τα μοιράζομαι μαζί σας.
Έχουμε αποκτήσει τόσους φόβους και φοβίες που θα φτάσουμε να φοβόμαστε να φοβηθούμε. Αυτά τα ολίγα…
Χρήστος Σιάμος
Δημοσιογράφος
