Συνέντευξη: Μαριλένα Γκόνη
Λίγο πριν την μεγάλη συναυλία στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Νικόπολης, η υπέροχη Μαρίνα Σάττι, μας χάρισε μία πολύ όμορφη συνέντευξη, με πράγματα για την ίδια που πιθανότατα να μην γνωρίζαμε. Γιατί ο πρώτος δίσκος ονομάστηκε “YENNA” και πως ήταν να μεγαλώνεις ζώντας μέσα σε δύο τόσο διαφορετικές κουλτούρες, την ελληνική και την αραβική; Άμα θα θέλατε να την μάθουμε λίγο καλύτερα, διαβάστε την παρακάτω συνέντευξη:
Όσον αφορά νέο άλμπουμ με τον τίτλο “YENNA”. Πώς προέκυψε ο τίτλος, τί πραγματεύεται και ποια η έμπνευση πίσω από αυτό το άλμπουμ;
«Μαριλένα μου, κάθε φορά που πρέπει να γράψεις κάτι, που πρέπει να βγάλεις κάτι από μέσα σου, έτσι είσαι. Η δημιουργική διαδικασία είναι ενός είδους γέννας και κάθε «γέννα» εμπεριέχει πόνο»…Έτσι μου είπε μια μέρα ο δάσκαλός μου, Πάνος Δήμας, και με το που άκουσα αυτή τη φράση ήξερα ότι αυτός θα ήταν ο τίτλος του πρώτου μου δίσκου: «ΥΕΝΝΑ».
Αποφάσισα να φτιάξω έναν δίσκο, για το πως είναι να φτιάχνεις ένα δίσκο. Που να περιγράφει την κατάστασή μου και τα στάδια αυτής της δημιουργικής διαδικασίας. Το ημερολόγιό μου μέσα στη διαδικασία. Όλες αυτές τις ανασφάλειες, τους φόβους, τον ενθουσιασμό και τον δημιουργικό παροξυσμό, τα πάνω, τα κάτω, τα «τα παρατάω», τα «τι κομματάρα είναι αυτή», μετά ξανά «τι βλακείες είναι αυτές που γράφω»…
Η «ΥΕΝΝΑ» σε προσωπικό επίπεδο σήμαινε αυτό ακριβώς για εμένα: την απελευθέρωση. Να υπερβώ τις κοινωνικές προσδοκίες κι όλες αυτές τις «φωνές» που σου λένε τι να είσαι, τι να θέλεις, και τι να κάνεις. Άλλαξα μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, ωρίμασα σίγουρα. Φοβάμαι λιγότερο, πατάω πιο γερά στα πόδια μου, νιώθω πιο ελεύθερη. Έμαθα να συνεργάζομαι αληθινά, να εμπιστεύομαι εμένα, τη διαδικασία, και τους άλλους ανθρώπους.
Πώς προέκυψε η ενασχόληση με τη μουσική; Φαίνεται πως ο ευρύτερος καλλιτεχνικός κλάδος είχε ένα κάλεσμα προς εσάς το οποίο το ακούσατε και ανταποκριθήκατε.
Ασχολούμαι με τη μουσική από πέντε ετών. Όλη μου τη ζωή. Όμως πρόσφατα, με αφορμή το ταξίδι μου στην Αμερική για σπουδές, ήταν που ένιωσα για πρώτη φορά ότι θέλω να συστηθώ στον κόσμο και να φτιάξω κάτι ολοκληρωμένο – κάτι δικό μου. Κι από αυτή την προσωπική μου ανάγκη να ορίσω την ταυτότητά μου ξεκίνησε αυτή η αναζήτηση, κι έτσι φτάσαμε σε αυτόν τον δίσκο. Η διασκευή του “Θα σπάσω κούπες” ήταν το πρώτο δικό μου δημιούργημα. Και από εκεί και μετά τα πράγματα έγιναν κάπως γρήγορα. Είχε τέτοια ανταπόκριση που δεν την περίμενα ποτέ. Δεν ξέρω καν πώς έγινε όλο αυτό. Η “Μάντισσα”, αργότερα, προέκυψε από μια ανάγκη να εκφράσω μια πιο εξωστρεφή μου πλευρά. Κι έπειτα ήρθε η «ΥΕΝΝΑ».
Έχετε έναν ιδιαίτερο συνδυασμό, Αραβίας και Ελλάδας και πιο συγκεκριμένα Μικράς Ασίας. Ένα πολύ ενδιαφέρον πάντρεμα γλωσσών, πολιτισμών και όχι μόνο. Ποια στοιχεία πιστεύετε πως είναι αυτά που σας διαμόρφωσαν ή που έχετε πάρει και από τις δύο κουλτούρες; Ποια τα χαρακτηριστικά που κρατάτε;
Μεγαλώνοντας ο μπαμπάς μου ήθελε να μάθω αραβικά κι έτσι ξεκίνησα να πηγαίνω σε ένα international σχολείο μέχρι την Α’ δημοτικού. Την ίδια ύλη τη μελετούσα και στα ελληνικά στο σαλόνι του σπιτιού με τη μαμά μου. Τα καλοκαίρια πηγαίναμε στο Σουδάν, από όπου έχω πολλές εικόνες και εμπειρίες μοναδικές, ανάμεσα σε τόσους διαφορετικούς ανθρώπους. Όταν μετά πήγα να σπουδάσω στην Αμερική, σε ένα παρόμοιο πολυπολιτισμικό περιβάλλον, ήταν γνώριμη η αίσθηση κι ένιωσα άνετα από την πρώτη ημέρα. Υπήρχε μία κινητικότητα και μία “ανοιχτότητα” στις ιδέες – και όχι μόνο στις μουσικές ιδέες. Συναναστράφηκα με ανθρώπους από όλα τα μέρη του κόσμου. Είχα φίλους Άραβες, από τη Βουλγαρία, από την Παλαιστίνη, από το Ισραήλ από τη Λατινική Αμερική από τη Μαλαισία. Άλλαζα και εγώ η ίδια και μόνο που ζούσα εκεί. Ήταν τρομερό να βρίσκεσαι σε μια τέτοια μουσική κοινότητα.
Εκεί, για πρώτη φορά προσπαθώντας κι εγώ να βρω το χώρο μου, να συστηθώ, και να φέρω κάτι προσωπικό μέσα σε αυτό το περιβάλλον, άρχισα να ψάχνω πράγματα για τον εαυτό μου. Το οξύμωρο είναι ότι πήγα στη Βοστόνη για να σπουδάσω τζαζ μουσική, αλλά όσο ήμουν εκεί ανακάλυψα και πλησίασα την ελληνική παραδοσιακή μουσική. Εκεί πρωτοτραγούδησα βουλγάρικα πολυφωνικά, μετά αραβικά, σιγά σιγά ελληνικά. Εκεί άρχισα να αναλογίζομαι ποιος είναι ο πυρήνας μου, σε αντιδιαστολή με τον wannabe δυτικό τρόπο ζωής, σκέψης, και lifestyle που είχα ως τότε.
Αυτή ήταν η μεγαλύτερη «κληρονομιά» που κέρδισα από τα χρόνια στην Αμερική και αυτό που προσπάθησα να διατηρήσω κι επιστρέφοντας. Μιλώντας με τη μητέρα μου, έμαθα πολλές ιστορίες που δεν τις ήξερα ή δεν τις θυμόμουν κι ανακάλυψα πράγματα για τον εαυτό μου και για την οικογένειά μου.
Μέσα από τη «ΥΕΝΝΑ» προσπάθησα να “επιστρέψω” σ’ όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους που γνώρισα μεγαλώνοντας, στο πως υπάρχουν και πως ζουν.
Ποιες εμπειρίες θα ξεχωρίζατε στη ζωή σας; Ποιες συνέβαλαν καθοριστικά και σε μεγάλο βαθμό στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σας;
Μ’ αρέσει να είμαι με ανθρώπους. Για’ μένα αυτό που «γεννιέται» όταν οι άνθρωποι βρίσκονται κι αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους, συνδιαλέγονται, αγαπιούνται, παλεύουν, τρώνε, πίνουνε, χορεύουν και τραγουδούν, στις χαρές και στις λύπες, είναι ο ορισμός της «παράδοσης». Είναι κάτι ζωντανό που εξελίσσεται και μετασχηματίζεται συνεχώς – όπως και οι ζωές μας. Αυτό το κοινωνικό κομμάτι με ενδιαφέρει πια ίσως πιο πολύ κι από τη μουσική. Η μουσική είναι απλώς το μέσον.
