Δημοσιογραφία vs πολιτικής
Στις τελευταίες εθνικές εκλογές εκλέχτηκαν βουλευτές οι εξής επαγγελματίες δημοσιογράφοι: με τη Νέα Δημοκρατία οι: Κωνσταντίνος Μπογδάνος, Μπάμπης Παπαδημητρίου, Φωτεινή Πιπιλή, Θοδωρής Ρουσόπουλος, Άννα Καραμανλή, Σοφία Βούλτεψη, Δημήτρης Μαρκόπουλος, Γιάννης Αδριανός, Σίμος Κεδίκογλου, Κώστας Γκιουλέκας και Γιάννης Λοβέρδος.
Με το ΣΥΡΙΖΑ οι: Νίκος Φίλης, Νάσος Αθανασίου, Γιώργος Βαρεμένος, Χρήστος Γιαννούλης, Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης και Θεοδώρα Αυγέρη.
Με το ΚΚΕ η Λιάνα Κανέλλη.
Στις δε τελευταίες ευρωεκλογές εκλέχτηκαν ευρωβουλευτές οι εξής επαγγελματίες δημοσιογράφοι: με τη Νέα Δημοκρατία oι: Mαρία Σπυράκη, Γιώργος Κύρτσος, με το ΣΥΡΙΖΑ οι: Στέλιος Κούλογλου, Κώστας Αρβανίτης.
Ενεργοί πριν την εκλογή τους ήταν οι: Κωνσταντίνος Μπογδάνος (ΣΚΑΙ), Μπάμπης Παπαδημητρίου (ΣΚΑΙ, Καθημερινή), Δημήτρης Μαρκόπουλος (Πρώτο Θέμα), Γιάννης Λοβέρδος (Βραδυνή, Blue Sky), Χρήστος Γιαννούλης (EΡΤ3), Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης (ΕΡΤ3), Θεοδώρα Αυγέρη(ΕΡΤ3), Στέλιος Κούλογλου (ΕΡΤ,ΤVXS), Κώστας Αρβανίτης (EΡΤ, Στο κόκκινο).
Το ερώτημα είναι: Κέρδισε η πολιτική ή έχασε η δημοσιογραφία; Ή μήπως έχασαν και οι δύο;
Το μόνο πάντως σίγουρο που αναδείχτηκε για ακόμα μια φορά είναι αυτός ο περίφημος μύθος της «αντικειμενικής» δημοσιογραφίας, που απλούστατα δεν υπάρχει. Ως δημοσιογράφος, πρέπει να έχεις να πεις μια καλή ιστορία, να έχεις τσεκάρει τις πηγές σου και να λες την αλήθεια. Και για να το κάνεις αυτό θέλει πολύ δουλειά και γνώσεις και εντιμότητα και πείσμα και πάθος και προσωπικές θυσίες. Ψάχνοντας συνεχώς, χωρίς να θεωρείς τίποτα δεδομένο, ξεσκονίζοντας τα πάντα.
Όταν είσαι στην πολιτική δεν είσαι πια παρατηρητής. Έχεις μια υποχρέωση στην αλήθεια, αλλά βασικά υποχρεούσαι να πάρεις αποφάσεις. Γι’ αυτό είσαι εκεί. Η τέταρτη εξουσία λοιπόν απολαμβάνει τον σεβασμό όσο δεν ανακατεύεται με τις υπόλοιπες. Στοιχειώδες.
Θα παρατηρήσατε φαντάζομαι την λεπτομέρεια: όλοι οι συριζαίοι δούλευαν στην δημόσια (κρατική) ΕΡΤ, πληρωνόταν λοιπόν από όλους εμάς και το έπαιζαν «σιγανοπαπαδιές» του συστήματος. Την έκαναν όμως την συριζαϊκή δουλίτσα τους. Τώρα πια δεν κρατιούνται, κυριολεκτικά ξεσάλωσαν. Λογικό. Όσο καταπιεσμένα δημοσιογραφικά «ανθρωπάκια» ήταν τότε, τόσο δουλικά κομματικά «ανθρωπάκια» είναι σήμερα.
Πάντως, όλοι οι δημοσιογράφοι πολιτικοί βιώνουν μια σχιζοειδή κατάσταση. Είναι πολιτικοί αλλά ενδύονται το ρόλο του δημοσιογράφου στην πολιτική τους συμπεριφορά. Αποτέλεσμα; Ένας πολιτικός «εξυπναδισμός» που οι ίδιοι τον εκλαμβάνουν σαν κάτι το ξεχωριστό, δηλαδή σαν δήθεν συγκριτικό τους πλεονέκτημα, στην πράξη όμως δεν είναι παρά η αποκάλυψη της γύμνιας τους τόσο πολιτικής όσο και δημοσιογραφικής.
Έδωσα τα ονόματα τους για να κρίνετε μόνοι σας. Δεν είναι όλοι στον ίδιο βαθμό. Υπάρχουν βέβαια και τα «αστέρια». Όπως ο διαχρονικός Γιαννούλης που έχει αναγάγει το ψέμα σε επιστήμη προσβάλοντας την νοημοσύνη μας με το να αμφισβητεί όσα βλέπουν τα μάτια μας και ακούν τα αυτιά μας (πως ο κύριος αυτός από 11,48% που πήρε ως υποψήφιος περιφερειάρχης του ΣΥΡΙΖΑ στην Κεντρική Μακεδονία τον Μάϊο του 2019 βγήκε τον Ιούλιο του 2019 βουλευτής Θεσσαλονίκης είναι ένα μυστήριο), ή o έτερος της ΕΡΤ3 Τριανταφυλλίδης που θεωρεί ότι η πολιτική τον περίμενε και ως εκ τούτου πρέπει και να τον υποστεί, ή ο Λοβέρδος που μετά τις επικίνδυνες παπάρες που εκστόμισε στη βουλή για την συνεπιμέλεια, ανέβηκε κατηγορία.
Απ’ την άλλη θα μου πείτε, μέρος της ελληνικής κοινωνίας είναι κι αυτοί, εκεί όπου είναι διάχυτη η αντίληψη ότι πρώτιστο καθήκον των δημοσιογράφων δεν είναι να ενημερώνουν τον κόσμο, αλλά να τον αλλάξουν, να τον βελτιώσουν δια της απόκρυψης πτυχών της πραγματικότητας. Και αυτή η επιταγή εκφράζεται παντού.
Υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει γελοίες και σοβαρές περιπτώσεις λογοκρισίας ή αυτολογοκρισίας των δημοσιογράφων. Ενώνει την αποσιώπηση των επιπτώσεων του Τσερνομπίλ (θα έκανε κακό στο σοσιαλισμό, ο οποίος είναι καλός για την ανθρωπότητα), την «ενεργή αντίθεση των δημοσιογράφων στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους», τα αίτια της οικονομικής κρίσης και της ελληνικής χρεοκοπίας.
Αυτό το νήμα θέλει πάντα τους δημοσιογράφους να υπηρετούν κάποιον ανώτερο της ενημέρωσης σκοπό. Τους θέλει «μαχητές των δίκιων του λαού», «υπερασπιστές των εθνικών συμφερόντων», «κλειδοκράτορες των προσωπικών δεδομένων», ή ό,τι άλλο η τρέχουσα συγκυρία θεωρεί σοβαρό. Έτσι επιτυγχάνεται η αντιστροφή του σκοπού της ενημέρωσης.
Αν και οι πολίτες πρέπει να έχουν όλα τα διαθέσιμα στοιχεία για να σταθμίσουν και να κρίνουν τι είναι το «ορθόν», εν τούτοις κυριαρχεί η άποψη ότι κάποιοι (συνήθως η «πρωτοπορία του λαού») «γνωρίζουν» εκ των προτέρων τι είναι το «ορθόν» και οι δημοσιογράφοι πρέπει να αποκρύπτουν ό,τι έρχεται σε αντίθεση με τον επιδιωκόμενο σκοπό του «ορθού». Στο τέλος βέβαια -και επειδή η πραγματικότητα πάντα εκδικείται- χαμένη βγαίνει η δημοσιογραφία.
Παράδειγμα η στάση των ελληνικών ΜΜΕ την επίχρυση δεκαετία του 2000, τότε που υποστήριζαν με συνέπεια κάθε «ανώτερο σκοπό» κάθε κοινωνικής ομάδας που ζητούσε π.χ. κάποιο επίδομα. Όταν ήρθε η χρεοκοπία κατηγορήθηκαν «γιατί δεν μας πληροφορήσατε». Αυτό παθαίνεις όταν ασκείς «ψυχοπονιάρικη δημοσιογραφία». Είναι αυτή όμως που σε οδηγεί με περισσότερη σιγουριά στη βουλή.
Τώρα καταλαβαίνετε νομίζω γιατί δημοσιογράφοι θέλουν να γίνουν βουλευτές. Πάντως η δημοσιογραφία σίγουρα δεν χάνει, της πολιτικής δε δεν της λείπουν. Παραφράζοντας το γνωστό «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων» του Σ. Τζόνσον στο «η δημοσιογραφία είναι το τελευταίο καταφύγιο των αποτυχημένων» καταλαβαίνετε το γιατί.
Τη στήλη επιμελείται και…
Ψαρεύει (όταν δεν γράφει…) ο Γρηγόριος Φαρμάκης
(ΥΓ: «Χτυπάει» χωρίς πρόγραμμα)
