Ο διάολος…

Να κατεβαίνουν ο Τράγκας μαζί με τον «Γέροντα η ευχή!» Νικολόπουλο, το καταλαβαίνω. Άντε και η Ρ. Μακρή με το «Μέτωπο Νίκης». Αλλά η συμπόρευση και του Καζάκη του ΕΠΑΜ μαζί τους πως δένει;

Το 2011, ο Δ. Καζάκης βρισκόταν με τους κ. Τσακαλώτο, Κατρούγκαλο και Βαρουφάκη στα περιβόητα τραπέζια της Πλατείας Συντάγματος, με τους «Αγανακτισμένους». O Τράγκας ωρυόταν στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις ως «αντιμνημονιακός», όπως και οι «Ανελίτες» τότε Νικολόπουλος και Μακρή (θυμάστε το σόου της τελευταίας πάνω στα κιγκλιδώματα της ΕΡΤ μαζί με την «αδελφή ψυχή» της Ζ. Κωνσταντοπούλου;).

Έχουν λοιπόν κοινή μήτρα, όλοι τους ταιριάζουν. Άλλωστε ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει.

Ελλείψει πια του δίπολου «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» πατάν πάνω στην πανδημία για να δημιουργήσουν το καινούργιο «Κίνημα Ελευθέρων Ανθρώπων». Πάνε προφανώς για την τελευταία μπάζα – μιλώντας πάντα για δημοσιότητα.

Απ’ την άλλη, η συμπόρευση Φ. Κρανιδιώτη με Θ. Τζήμερο είναι αλλόκοτο πράγμα. Ακούγονται, επίσης, διάφορα για την «ομάδα των 5», ήτοι των Σ. Τσιτουρίδη, Κ. Κανελλοπούλου, Α. Σπηλιωτόπουλου, Χ. Ζώη, Ε. Αντώναρου που με κοινή τους ανακοίνωση επιτίθενται στην κυβέρνηση για τον τρόπο αντιμετώπισης της πανδημίας και όχι μόνο. Ότι υπάρχει δηλαδή μια γενικευμένη δεξιά δυσαρέσκεια. Η εκδοχή ότι δημιουργείται χώρος στα δεξιά δεν ευσταθεί, διότι η ΝΔ επεκτείνεται, αλλά δεν μετακινείται από τα δεξιά.

Αν πάλι όλοι τους προσβλέπουν στους ψεκασμένους και αυτό είναι λάθος. Για το είδος υπάρχει ο Βελόπουλος. Πιθανότερο, ως εκ τούτου, θεωρώ να ισχύει η παροιμία για τον διάολο όταν δεν έχει δουλειά…

Υ.Γ. Μία από τις ασθένειες της Μεταπολίτευσης είναι ότι η Δεξιά πολιτευόταν απολογούμενη σε μια Αριστερά που επιστράτευε τα φαντάσματα του παρελθόντος. Η σημερινή δε Κεντροδεξιά δεν έχει κανένα λόγο να αντιμετωπίζει ενοχικά τη μετάλλαξη της Αριστεράς στον δογματικό φιλελευθερισμό της πολιτικής ορθότητας. Η μάχη με τις «ελίτ» που σερβίρει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το επόμενο σκαλοπάτι της πολιτικής χυδαιότητας. Με ταξικό μανδύα η αριστερά του διχασμού, ενδύει εκ νέου την στρατολόγηση ανθρώπων με ουσιαστικά προβλήματα επιβίωσης, στη «μάχη» του ΣΥΡΙΖΑ να λύσει το βασικό πολιτικό του πρόβλημα: Να αποκτήσει ξανά προοπτική εξουσίας. Εκεί προσπαθεί να επιστρέψει χρησιμοποιώντας τόσο το ρυπαρό πεζοδρόμιο όσο και ανιστόρητες ταυτίσεις θυμικού χαρακτήρα με το ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος. Όμως αυτό δεν περνάει πια.

Τη στήλη επιμελείται και…

Ψαρεύει (όταν δεν γράφει…) ο Γρηγόριος Φαρμάκης

(ΥΓ: «Χτυπάει» χωρίς πρόγραμμα)