Μπόλιασμα
Χρόνια και χρόνια, τα ίδια και τα ίδια. Συζητήσεις επί συζητήσεων. Kαι ο χρόνος να σε ξεπερνά αλλά εσύ να μην ξεπερνάς τον χρόνο, εξακολουθώντας να μας ταράζεις με τις αμπελοφιλοσοφίζουσες ψευδαισθήσεις σου, που όταν σκάνε στον τοίχο της πραγματικότητας, απλά δεν αποδέχεσαι την πραγματικότητα.
Παράδειγμα η στάση σου ως προς τον διεθνή διαγωνισμό PISA (Program for International Student Assessment) του διεθνούς ΟΟΣΑ. Τον καταγγέλλεις, όταν εβδομήντα οκτώ χώρες αποδέχονται την αναγκαιότητα να διαγωνιστούν ώστε να βοηθηθούν οι ίδιες βελτιώνοντας έτσι την εκπαίδευσή τους. Τι πιο χρήσιμο από την αλήθεια μιας κατάστασης;
Τα ΔΣ της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ αποφάσισαν για την Τετάρτη- ημέρα διεξαγωγής της «ελληνικής PISA»- να κηρύξουν πανελλαδική στάση εργασίας «…προκειμένου να ακυρώσουμε τις εξετάσεις κατηγοριοποίησης και αποκλεισμού. Δεν θα επιτρέψουμε να μετατραπεί η γνώση σε τυποποιημένη μετρήσιμη δεξιότητα, θυσιάζοντας οποιαδήποτε έννοια ολόπλευρης ανάπτυξης και ουσιαστικής καλλιέργειας των μαθητών…». Πείτε μου, έχετε την αίσθηση ότι προσφέρεται «ολόπλευρη ανάπτυξη και ουσιαστική καλλιέργεια» και η PISA θα μας την ανακόψει, καθώς ο διαγωνισμός είναι «ένας υπερεθνικός επιθεωρητισμός πάνω από την Ελληνική Εκπαίδευση»;… -από λέξεις πάμε καλά…
«Ο ΟΟΣΑ με συμβουλευτικές εκθέσεις εμπορεύεται εμπειρογνωμοσύνη για την άσκηση πολιτικής και στην εκπαίδευση»…- Α, τον άτιμο. Ευτυχώς που εμείς, με τα φροντιστήρια αντί σχολείου, δεν εμπορευόμαστε τίποτα…
«Οι βασικοί του πολιτικοί και ιδεολογικοί άξονες κινούνται γύρω από την ενθάρρυνση ενός ακραίου διεθνούς ανταγωνισμού, με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, την περιστολή των δαπανών, την ένταση των εξεταστικών διαδικασιών, το μπόλιασμα διεθνών πρακτικών…» -Αχ, αυτό το «μπόλιασμα», ιδίως όταν εμείς θέλουμε άλλο «μπόλιασμα»;
Ποιος είναι τελικά ο απώτερος σκοπός της εκπαίδευσης; Πρέπει να είναι η επιδίωξη της «αριστείας» όλων των μαθητών και όχι ολίγων ή στόχος δεν είναι η αριστεία των μαθητών αλλά η ισότητα στην εκπαίδευση; Μαθαίνουμε, δεν εξεταζόμαστε. Σύμφωνοι. Όλα τα παιδιά είναι στην ίδια τάξη ανεξαρτήτως ικανοτήτων και δεξιοτήτων. Το χάσμα μεταξύ των αποκαλούμενων καλών και κακών μαθητών είναι εξαιρετικά μικρό όταν κάθε μαθητής μπορεί -και πρέπει- να έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τη δική του μάθηση και δεξιότητες.
Απ’ αυτές, υπάρχουν διεθνώς τρεις μαθησιακές δεξιότητες- αποδεδειγμένα μετρήσιμες όπως μ’ αυτόν τον διαγωνισμό- που πρέπει να έχουν οι μαθητές ολοκληρώνοντας την υποχρεωτική εκπαίδευση, δηλαδή έως τα 16 χρόνια τους, αυτές που αφορούν την κατανόηση κειμένου, τα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες, γιατί απλά χωρίς αυτές και να θέλεις δεν μπορείς να περιγράψεις-πόσο μάλλον να εξηγήσεις- τον σημερινό κόσμο. Κι όπως καταλαβαίνετε, άμα είσαι «αλλού», δεν μπορείς να ευτυχίσεις στο «εδώ».
Το δρομολόγιο λοιπόν δεν ξεκινάει από το Πανεπιστήμιο. Εκεί τελειώνει.
Όταν για να κατασκευάσεις την «καρδιά» του πανεπιστημίου σου που είναι η βιβλιοθήκη ενεργοποιείς την αστυνομία, γιατί κάποιοι με το έτσι θέλω θα την γκρεμίσουν, τι να συζητάμε; Kαι να υπάρχουν μάλιστα και πολιτικές δυνάμεις- οι ίδιες τόσα χρόνια- που σιγοντάρουν αυτή την ανομία.
Απ’ το ταμπού της ισότητας καταλήξαμε στην ισοπέδωση νομίζοντας ότι έτσι κάνουμε «κοινωνική» εκπαιδευτική πολιτική, αλλά το μόνο που καταφέραμε είναι να περιθωροποιήσουμε τη χαρά της μάθησης. Κι όταν ο άλλος δεν χαίρεται όταν μαθαίνει, απλά δεν μαθαίνει.
Ελπίδα οι πάνω από 17.000 αιτήσεις για τα δημόσια πρότυπα σχολεία. Απόδειξη ότι η κοινωνία ζητά αναβαθμισμένη δημόσια εκπαίδευση. Κι όχι μόνο στα σχολεία αλλά και στα πανεπιστήμια. Αρκεί τα τελευταία να αποτινάξουν τη βία -πάσης φύσεως όπως πρώτα απ’ όλα την αισθητική- που εκδηλώνεται εντός τους, και θαμπώνει δεκαετίες τώρα ένα μέρος από την κοπιωδώς αποκτημένη λάμψη τους. Εύκολο, ναι, αν θέλει η πολιτεία και η πανεπιστημιακή κοινότητα και απαιτήσουν οι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες.
Ήμουνα νιος και γέρασα. Ειλικρινά τρέμω στην ιδέα ότι «μπολιάστηκα» κι εγώ απ’ αυτήν την κατάσταση αδράνειας τόσων δεκαετιών πανεπιστημιακής μακαριότητας και δεν έκανα το αυτονόητο ως το καλύτερο για τα παιδιά μου: να τα στείλω κατευθείαν στο εξωτερικό για προπτυχιακές σπουδές, παρ’ όλο που είχαν περάσει σε ελληνικά πανεπιστήμια.
Με την εμπειρία μου κρίνω πια ότι έκανα λάθος. Αλλά τώρα είναι αργά…
Τη στήλη επιμελείται και…
Ψαρεύει (όταν δεν γράφει…) ο Γρηγόριος Φαρμάκης
(ΥΓ: «Χτυπάει» χωρίς πρόγραμμα)
