To scalp

Είναι προφανές ότι με την συντριπτική επικράτηση του στις τελευταίες εκλογές, ο Κ. Μητσοτάκης κυριολεκτικά «πήρε το scalp» όλων των αντιπάλων του, αναδεικνυόμενος μάλιστα και ο «terminator» (εξολοθρευτής) τους.

Tο νέο πολιτικό σκηνικό που προέκυψε από τις κάλπες ουσιαστικά «τελείωσε» τη μεταπολίτευση. Μαζί της «τελείωσε» και η εξουσία που διαμορφώθηκε την περίοδο της κρίσης και η οποία είχε «διαπαραταξιακά» χαρακτηριστικά. Είναι αυτή που είχε κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, εταίρο τους ΑΝΕΛ αλλά και αφανή εταίρο ως «τρίτη συνιστώσα» ένα κομμάτι της ΝΔ, συνδυάζοντας έτσι τον λαϊκισμό με το θεσμικό κύρος. Ο Κ. Μητσοτάκης ήταν ο αντίπαλος τους. Κυρίως γιατί αποφάσισε έγκαιρα, σε εντελώς «ανύποπτο» χρόνο, να συγκρουστεί με νοοτροπίες και συμπεριφορές που δυνάμωναν τον συγκεκριμένο πόλο ή τον υπηρετούσαν.

Θυμίζω ότι ήταν ο μόνος βουλευτής τότε της ΝΔ -αν και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος- που δεν ψήφισε τον προερχόμενο από τη ΝΔ Π. Παυλόπουλο ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας όταν τον πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ, γνωστοποιώντας μάλιστα το γιατί: «…Δεν έχω πειστεί, μέσα από την πολιτική του διαδρομή, ότι είναι ο πιο κατάλληλος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δεν αντιστάθηκε στις “σειρήνες” του πελατειακού κράτους. Χειρίστηκε με ανεπάρκεια μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας μας, το Δεκέμβριο του 2008 (και για τα δυο ως υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή). Δεν εκφράζει τη θέση της Ελλάδας στην ενωμένη Ευρώπη με τον τρόπο που εγώ θα επιθυμούσα…».

Η σύγκρουση αυτή ολοκληρώθηκε το 2020 με τη μη ανανέωση της προεδρικής θητείας του, υποδεικνύοντας για το αξίωμα αυτό την Κ. Σακελλαροπούλου.

Ακολούθησε η εκλογή του στην προεδρία της ΝΔ, κόντρα στον Β. Μεϊμαράκη που είχε τη στήριξη του Κ. Καραμανλή και όλης της κοινοβουλευτικής ομάδας μη εξαιρουμένης της αδερφής του Ν. Μπακογιάννη.

Αλήθεια, που είναι σήμερα όλη αυτή η πολυσχιδής πολιτικοδημοσιογραφικοεπιχειρηματική ομάδα που διάκειτο πάντα εχθρικά προς τον Κ.Μητσοτάκη;

Με την απόλυτη κυριαρχία του στην Κεντροδεξιά, στο Κέντρο αλλά και σε μέρος της Κεντροαριστεράς (με το γνωστό «εγώ δεν ψηφίζω ΝΔ αλλά Μητσοτάκη»), ο δυο φορές πλέον πρωθυπουργός κυριολεκτικά τους «τελείωσε», αποδεικνύοντας μάλιστα έτσι και την πλήρη ανεπάρκεια τους.

Οι πρωτιές δε των πασοκογενών βουλευτών της ΝΔ Πιερρακάκη και Χρυσοχοΐδη -πρωτοκλασάτοι πια υπουργοί της Κυβέρνησης- απέδειξαν περίτρανα ότι ο κόσμος της ΝΔ έχει ξεπεράσει το δίπολο «δεξιά-αντιδεξιά» της δεκαετίας του ’80 προχωρώντας μπροστά στο αν μπορεί κάποιος «να κάνει τη δουλειά ή όχι», παραμερίζοντας εκείνο το κομμάτι της παράταξης που πάντα συμπαθούσε τον ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο από το ΠΑΣΟΚ και πίστευε ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση και όχι το αντίστροφο, κατηγορώντας προς τούτο τον Α.Γεωργίου, τον άνθρωπο που ως πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ αποκατέστησε την αξιοπιστία των επίσημων στατιστικών της Ελλάδας, ότι με το αληθινό έλλειμμα 15,4% που κατέγραψε για το 2009 έβαλε τη χώρα στα μνημόνια. Δεν θα χρεοκοπούσαμε, λέει, αν συνεχίζαμε τα Greek Statistics και δεν είχαν έρθει τα μνημόνια.

Θυσιάστηκε λοιπόν η ζωή του Α. Γεωργίου για να γλυτώσουν οι νεοκαραμανλικοί το Ειδικό Δικαστήριο για την χρεωκοπία της χώρας σε αγαστή βέβαια συνεργασία με τους «ευαίσθητους» συντρόφους της αριστεράς που με τη μούγκα τους εξαργύρωναν το deal για τους «αρμούς της εξουσίας».

Για όλους αυτούς η δίωξη ενός ανθρώπου για να εξυπηρετηθεί ένα κεντρικό πολιτικό αφήγημα είναι «business as usual». Η καταστροφή της ζωής ενός αθώου είναι κάτι το «φυσιολογικό» για την πολιτική αυτή τσογλαναρία, που τροφοδοτείται αλλά και τροφοδοτεί την έτερη τσογλαναρία, την δημοσιογραφική, της «Εφημερίδας των Συντακτών», της «Αυγής», της «Δημοκρατίας» και του «Documento» ( α ρε Λακόπουλε τι σου ’μελλε να πάθεις. Μετά την δημόσια δήλωσή σου ότι σταματάς τη δημοσιογραφία μετά τον «κουβά» για τα αποτελέσματα των εκλογών του 2019, τι την ξανάρχισες; Για τον μεγαλύτερο κουβά των εκλογών του 2023; Παράτα τη πια όπως τα παράτησε- έξυπνα ποιών- και η «λατρεία» σου γιατί είναι κρίμα να γίνεσαι συνεχώς ρόμπα).

Και φυσικά καμιά συγγνώμη από κανέναν τους. Αναμενόμενο. Αναμενόμενη όμως για Μητσοτάκη και η πρόσφατη απόφαση της νέας κυβέρνησής του, να αποσύρει η ελληνική κυβέρνηση την αίτηση που κατέθεσε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου προκειμένου να επανεξετασθεί η απόφαση που δικαίωνε τον Α.Γεωργίου, για να παύσει έτσι οριστικά η δίωξη του και επιτέλους να αθωωθεί τελεσίδικα, πράγμα που γκρέμισε στην πράξη την όποια τυπική ή άτυπη συνεργασία και σύμπραξη του δεξιού με τον αριστερό λαϊκισμό σ’ αυτή τη χώρα.

Η παραίτηση όμως Τσίπρα ήταν «το κερασάκι στην τούρτα» που ήρθε απλά να επιβεβαιώσει με τον πιο συμβολικό τρόπο την επικράτηση του Κ. Μητσοτάκη.

Οι γελοίοι ισχυρισμοί του Τσίπρα και των λοιπών Συριζαίων πριν τις εκλογές για το τι θα γίνει στο πολιτικό περιβάλλον της χώρας μετά τις εκλογές, δυστυχώς δεν είναι για πλάκα αλλά αφετηρία για σκέψη «από τι γλυτώσαμε». Οι άνθρωποι ζούσαν στον κόσμο τους, που όταν συγκρούστηκε με την πραγματικότητα απλά τους διέλυσε. Και συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν τι έγινε, μεταθέτοντας όπως πάντα τις αιτίες στους άλλους.

Δεν είναι λοιπόν για λύπηση. Φρούτο της κρίσης ήταν που στις ανώμαλες τότε συνθήκες και με τα κεφαλαιώδη λάθη του τότε πολιτικού συστήματος απογειώθηκαν στην κυβέρνηση. Τεμπέληδες ως εκ τούτου στην παραγωγή καθημερινού διαχειριστικού πολιτικού λόγου, ήταν νομοτελιακό να φτάσουν εδώ και έπεται συνέχεια προς τον πάτο (μη ξεχνάμε ότι οι ΑΝΕΛ, ο άλλος πόλος της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν ήδη διαλυθεί). Αν δεν είσαι κόμμα αλλά σύμπτωμα αυτά παθαίνεις.

ΥΓ 1. Δεν ξέρω αν προσέξατε πόσο γρήγορα ξεχάστηκε ο «γίγαντας» Τσίπρας. Αναμενόμενο.

2. Γενικό συμπέρασμα: Μακράν ο πιο τοξικός αλλά και ανερμάτιστος συριζαϊκός λόγος ήταν αυτός των συριζαίων δημοσιογράφων. Που υποτίθεται είναι και αντικειμενικός (εδώ γελάμε). Να φανταστείτε υπήρχαν κάποιοι που θεωρούσαν την Τσαπανίδου -προσωπική επιλογή του Τσίπρα- «λαβράκι» για τον ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο ξέρουν από πολιτική, τρομάρα τους. Αυτή τουλάχιστον δεν εξελέγη. Η Ακρίτα όμως εξελέγη πιστεύοντας ότι τα social media μέσω των followers βγάζουν κυβέρνηση. Μετά την κατραπακιά λέει κατάλαβε ότι δεν ισχύει. Αλήθεια τι έχανε η πολιτική τόσα χρόνια… και το βρήκε στο πρόσωπό της. Η γελοιότητα όμως είναι πάντα παρούσα και μας περιμένει.

Τη στήλη επιμελείται και…

Ψαρεύει (όταν δεν γράφει…) ο Γρηγόριος Φαρμάκης

(ΥΓ: «Χτυπάει» χωρίς πρόγραμμα)