Καθαρά και ξάστερα
Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ , αυτό το θλιβερό πολιτικό «Δελφινάριο», κατεβάζει αυλαία ανάμεσα σε τηλεδιαγραφές, μπομπονιέρες και εκατέρωθεν ξεκατινιάσματα, είναι η κατάλληλη ώρα που πρέπει όλοι εμείς που στηρίξαμε φανατικά το αντισυριζα μέτωπο χωρίς να είμαστε δεξιοί, ξεπερνώντας την χαρά μας να κάνουμε έναν σοβαρό απολογισμό του τι πετύχαμε.
Κανείς δεν αμφισβητεί πια την εξαέρωσή του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε το κλίμα γενικής χλεύης που τη συνοδεύει.
Αυτό που βλέπαμε όλα αυτά τα χρόνια από φίλους και γνωστούς συριζαίους, ήταν η ραγδαία μετάλλαξη του λόγου τους που ανέδυε πια μόνο τοξικότητα και διχαστική λογική. Κι αυτό γιατί το μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑ εξέπεμπε τυχοδιωκτισμό και ξέρναγε χυδαίο λαϊκισμό σε ποσότητες να τρομάζεις.
Και όμως, αμέτρητοι μάσησαν την παραμύθα και έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και στη συνέχεια, στην αξιωματική αντιπολίτευση. Και στις δύο περιπτώσεις, με τα γνωστά αποτελέσματα. Όλο αυτό το διάστημα, ο ΣΥΡΙΖΑ αντλούσε καύσιμο από την οργή και την απόγνωση του κόσμου για τα μνημόνια. Τώρα, που αυτό το ντεπόζιτο στέγνωσε πια για τα καλά, και μια που δεν έμαθε ποτέ να κάνει σοβαρή αντιπολίτευση, γκαζώνει με τις τελευταίες αναθυμιάσεις της βενζίνας ντουγρού προς το μασίφ μπετόν.
Είναι η ώρα λοιπόν να θυμηθούμε ξανά πόσοι, ποιοι και πόσο αντιστάθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ στα σχεδόν 15 χρόνια που αυτό το σχήμα ταλαιπώρησε τη χώρα. Και δεν μιλάω για αντίπαλα κόμματα αλλά για απλούς πολίτες. Για αυτούς που τα ιδεοληπτικά τους ρουθούνια άργησαν ανεπίτρεπτα να πιάσουν την μπόχα και για τους αμέτρητους βαριά συναχωμένους, που μέχρι και την ενθρόνιση του νέου αρχηγού, επέμεναν ακόμη ότι η Κουμουνδούρου ευωδιάζει.
Κι όμως υπάρχει και σήμερα κόσμος που συνεχίζει να τυφλοσφραίνεται, αλλά αν πιστέψουμε τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, από αυτό το είδος δεν πρέπει να έχουν μείνει πια και πολλοί. Όσοι ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη φορά, απλά πίστεψαν το ρεσιτάλ των ολοφάνερα ανέφικτων ταξιμάτων του. Σε αυτούς θα πρέπει να καταλογιστεί μόνο μειωμένη κριτική σκέψη και απλή παιδιάστικη αφέλεια. Εκείνοι που στο όνομα μιας αρρωστημένης «αριστεροσύνης» τον στήριξαν ξανά –παρόλο που στο μεταξύ ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει δεκανίκι κάτι ψεκασμένους δεξιούς που ο αρχηγός τους προσφωνούσε τους συριζαίους «συντρόφους» χειροκροτούμενος (!)– καμώνονταν ότι δεν αντιλήφθηκαν τίποτε.
Κάμποσοι από αυτούς, παρά την υπέρμετρη παραγωγή διχαστικής τοξικότητας που ακολούθησε, συνέχισαν να καταπίνουν αμάσητα «ηθικά πλεονεκτήματα» και «αυταπάτες». Περίπου στην ίδια κατηγορία εντάσσονται και εκείνοι που ξεκινούσαν λέγοντας «εγώ δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά…» και ύστερα έπιαναν τον λιβανωτό υπέρ του.
Η ιδεοληψία είχε κάνει κιόλας μη αναστρέψιμη ζημιά. Τέλος, οι πιο βαριές περιπτώσεις ήταν αυτοί που μετά την ολοφάνερη πολλαπλή αποδοκιμασία των πολιτών, συντάχθηκαν με την υπερφίαλη συριζαϊκή θέση «φταίει ο λαός που δεν κατάλαβε». Πάντως, όλοι έχουν τις ευθύνες τους. Άλλοι πιο ελαφρές, άλλοι βαρύτερες. Τώρα που η οθόνη του Σινέ ΣΥΡΙΖΑ ρίχνει τους τίτλους τέλους, θα είναι χρήσιμο, όχι μόνο να τους τις υπενθυμίζουμε, αλλά και να τους τις προσάπτουμε. Ακριβοδίκαια και με κάθε ευκαιρία.
ΥΓ: Φυσικά και δεν περιμέναμε τον Σκουρλέτη για να μάθουμε για τα troll του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά όπως και να το κάνουμε όταν έρχεται επίσημα ο πρώην Γραμματέας του κόμματος να το επιβεβαιώσει και για δημοσιογράφους χαίρεσαι διπλά για τη στάση που κράτησες. Όταν είσαι δημοσιογράφος-εκλεκτό μέλος του υποκόσμου του διαδικτύου- που αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο μέσα από τη λογική του «ή αυτοί ή εμείς» και του «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» το μόνο που κάνεις είναι να φοράς την κουκούλα και να δολοφονείς χαρακτήρες. Αποδεδειγμένα. Και μη ξεχάσουμε τις δημοσιογραφικές συριζαικές σιγανοπαπαδιές της δημόσιας ΕΡΤ ως το καλύτερο παράδειγμα γενιτσαρισμού της… «αντικειμενικής δημοσιογραφίας» (Αυγέρη, Γιαννούλης, Τριανταφυλλίδης, Χαρίτος, Αρβανίτης, Ακριβοπούλου… & ΣΙΑ).
Αν μάλιστα το καλοσκεφτείτε, κάποια στιγμή όλος ο ΣΥΡΙΖΑ ένα troll ήταν.
Τη στήλη επιμελείται και…
Ψαρεύει (όταν δεν γράφει…) ο Γρηγόριος Φαρμάκης
(ΥΓ: «Χτυπάει» χωρίς πρόγραμμα)