Η φαντασία μου τα φταίει…
Προσδοκούσα αλλιώς αυτό το καλοκαίρι.
Γιατί, ως γνωστόν, το καλοκαίρι όλα γίνονται πιο όμορφα. Όλα τα άσχημα ξεχνιούνται.
Και σού ’ρχεται ξαφνικά η πύρινη κόλαση σαν ένα χαστούκι της φύσης που σου υπενθυμίζει ότι δεν έπρεπε να την έχεις ξεχάσει.
Σε προειδοποιούσε χτυπώντας σου κάθε φορά διακριτικά την πλάτη, όλο και πιο συχνά και κάθε φορά πιο δυνατά, αλλά εσύ την αγνοούσες αναλισκόμενος σε κουβέντες του αέρα για να επιδεικνύεις τις «γνώσεις» σου περί κλιματικής αλλαγής, μη συναισθανόμενος την ευθύνη σου-ατομική και συλλογική- διαλέγοντας τη λήθη, γιατί είναι πιο ανώδυνη κάνοντας τα παθήματα αναμνήσεις.
Πλέον η λήθη δεν είναι πια η λύση. Δεν αποτελεί καν επιλογή.
Θα μου πεις οι πληγές επουλώνονται, η ζωή προχωράει, άλλωστε ζούμε μόνο μια φορά. Το θέμα είναι όσο ζεις να προσφέρεις και κάτι εκεί που χρειάζεται, παίρνοντας ανάσες απ’ την πραγματική ζωή.
Έφτασε η ώρα να ανασκουμπωθείς και να συνειδητοποιήσεις ότι πρέπει να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι για να μη χάσεις αυτή την ανάσα. Η φύση δεν θα σ’ αφήσει να το ξεχάσεις. Καιρός να αφήσεις τη λήθη και να επιλέξεις τη συνείδηση.
Χθες. Έχεις ήδη αργήσει.
Υ.Γ. Ποιος σας είπε ότι η φωτιά σβήνει όταν έχει σβήσει; Λυπάμαι για κάθε είδους ζωή που χάθηκε, η ζωή είναι ζωή, και ευγνωμονώ για κάθε μία που προστατεύθηκε. Κάνω και ξανακάνω τον σταυρό μου που δεν κλάψαμε ανθρώπους. Και θλίβομαι για όποιον το ξεπετάει αυτό, ως μη απόλυτης σημασίας.
Τη στήλη επιμελείται και…
Ψαρεύει (όταν δεν γράφει…) ο Γρηγόριος Φαρμάκης
(ΥΓ: «Χτυπάει» χωρίς πρόγραμμα)