Karma is a bitch!

Ο Τσίπρας παραιτήθηκε την ίδια ημέρα που πριν από 8 χρόνια έκλεινε τις Τράπεζες και εισήγαγε τα capital controls. Φεύγει και αφήνει πίσω του ένα κόμμα σε αποδρομή χωρίς πολιτική ταυτότητα, με πάγκο πάσης φύσεως δευτεροκλασάτους γενίτσαρους, γεμάτο τοξικότητα και εχθροπάθεια που υπό τις σημερινές συνθήκες δεν έχει μέλλον. Και ευτυχώς.

Είναι ο Ρανιέρι της πολιτικής επί εποχής Λέστερ. Χωρίς νά’ναι καν προπονητής, με την ομάδα του καβάλησε το κύμα της κρίσης οδηγώντας την άπαξ στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Αλλά μέχρι εκεί. Η παρένθεση αυτή κλείνει πάντα έτσι.

Επειδή μπάλλα ξέρει, ψέλλισε για παραίτηση ήδη απ’ το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαϊου. Με τη νέα δε συντριβή στις εκλογές του Ιουνίου δεν μπορούσε να μείνει προπονητής. Στοιχειώδες. Με τέτοια αποτελέσματα ο προπονητής πάντα φεύγει. Απ΄την άλλη όλοι έβλεπαν ότι και η ίδια η ομάδα δεν παίζει ωραία μπάλλα. Ούτε οι μεταγραφές είχαν βγει, ούτε η τακτική δούλευε πια, νέα συστήματα δεν εφαρμόζονταν. Με μια λέξη η ομάδα δεν άρεσε στον κόσμο. Με αποτέλεσμα σταμάτησαν να την βλέπουν. Τόσο απλά.

Ο Τσίπρας δεν ανήκει πλέον στη σημερινή εποχή. Και δυστυχώς, για τον ίδιο, οι ψηφοφόροι το κατάλαβαν πριν από αυτόν.

Το κοουτσάρισμα δε με το οποίο θα ασχοληθεί περισσότερο η Ιστορία ήταν στο ματς με το Δημοψήφισμα. Εκεί έπαιξε την τύχη της χώρας στα ζάρια. Μάρκαρε μπροστά, με «χωνί» όμως άμυνα, με αποτέλεσμα σε κάθε κατεβασιά να τρώει γκολ. Σκορ: Τρίτο μνημόνιο με κλείσιμο των τραπεζών και υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια κόστους 100 δισ. ευρώ. Σίγουρα ο άνθρωπος δεν ήταν έτοιμος για τη δουλειά που ανέλαβε. Γι’ αυτό όχι και να νιώσω ευγνωμοσύνη για την «κωλοτούμπα» του προ της εκπαραθύρωσης της χώρας από την Ευρώπη στην οποία ο ίδιος μας οδηγούσε. Πάει πολύ.

Όσο δε για τη «γενναία» απόφασή του να παραιτηθεί ένα έχω να πω. Αν αυτό που για όλους τους άλλους είναι αυτονόητο, για τον Τσίπρα είναι γενναιότητα, τότε αλλάζει το πράγμα.

Έχω την εντύπωση ότι ο ίδιος την «έκανε» και ησύχασε. Γι’ αυτό –όντας ειλικρινής με τον εαυτό μου- ενώ σκεφτόμουν μετά την ήττα τους να χρησιμοποιήσω γηπεδικούς όρους-… ξέρετε εσείς- μένω στις μπύρες για να το γιορτάσω ευχόμενος «να ζήσουμε να τους θυμόμαστε», και τον Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ.

Τη στήλη επιμελείται και…

Ψαρεύει (όταν δεν γράφει…) ο Γρηγόριος Φαρμάκης

(ΥΓ: «Χτυπάει» χωρίς πρόγραμμα)