Είναι αφελές ή κραυγαλέα μικροπολιτική σκοπιμότητα να θεωρεί κανείς ότι ξαφνικά η Γηραιά Ήπειρος άρχισε να μπατάρει… ακροδεξιά.
Η ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος της Ιταλίας και προηγούμενα και του αντίστοιχου της Σουηδίας, ή και της Γαλλίας προ μηνών, ερμηνεύει, αν διαβαστεί προσεκτικά, και την πολιτική πραγματικότητα στη χώρα των “κυρ Παντελήδων”, κατά τον προσφιλή σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, χαρακτηρισμό των πολιτών των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων της χώρας μας.
Ειρήσθω εν παρόδω πως οι δημοσκοπήσεις στη γειτονική Ιταλία δεν έπεσαν και τόσο έξω… Δουλεύουν άραγε, καλύτερα μεθοδολογικά εργαλεία οι Ιταλοί δημοσκόποι ή μήπως αυτές είναι οι δημοσκοπήσεις παντού; Κάνουν λάθη, πέφτουν έξω, ενίοτε και αρκετά, αλλά είναι οι δημοσκοπήσεις παγκόσμια και διαχρονικά, μια αποδεκτή μέθοδος προσέγγισης των ψηφοφόρων, οι οποίες δείχνουν τις πλειοψηφικές τάσεις, ενόψει μιας εκλογικής αναμέτρησης. Και εν προκειμένω, διάβασαν οι δημοσκοπήσεις έγκαιρα και σωστά, αυτό που για κάποιους στη χώρα μας δε δηλώνεται στους δημοσκόπους, επειδή δήθεν θέλουν να το κρύψουν οι οργισμένοι με τις συστημικές δυνάμεις ψηφοφόροι…
Τόσο στη Γαλλία, όσο και στην Ιταλία και στη Σουηδία, τα προβλήματα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, σε συνδυασμό με την έλλειψη ασφάλειας, υπό μια πολύ ευρεία έννοια (οικονομική ανασφάλεια για το αύριο, φόβος για την ατομική ασφάλεια λόγω της υγειονομικής κρίσης, ανησυχία για την προσωπική και οικογενειακή ασφάλεια λόγω του προσφυγικού-μεταναστευτικού που αυξάνει την εγκληματικότητα σε πολλές περιοχές) είναι αυτά που βάρυναν στη συνείδηση όσων ψήφισαν, για να οδηγηθούμε σε μια εντυπωσιακή άνοδο των ακροδεξιών ή εγώ θα έλεγα, των ευρύτερα αντισυστημικών δυνάμεων – γιατί τον «Καβαλιέρε» Μπερλουσκόνι ας πούμε, όσα χρόνια κυβέρνησε την Ιταλία, δεν τον θεωρούσαμε ακροδεξιό…
Την ώρα που στην Ελλάδα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατά τους τελευταίους μήνες, ανήγαγαν σχεδόν μονοπωλώντας, στο μείζον πρόβλημα της χώρας το σοβαρότατο θέμα των υποκλοπών, παίρνουν σήμερα την απάντηση από τον κόσμο της Ιταλίας, ότι για κάθε λαό που πένεται και που αδυνατεί να βγάλει το σήμερα αλλά και να φανταστεί το αύριο, υψηλές αξίες όπως η δημοκρατία, η ελευθερία του τύπου, τα δικαιώματα των μειονοτήτων και όλο αυτό το σύνολο διεκδικήσεων που προβάλλεται στις σύγχρονες κοινωνίες, μέσα από τη λεγόμενη “woke culture”, έρχονται δυστυχώς, καλώς ή κακώς, σε δεύτερη μοίρα. Όσα αναδείχθηκαν στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 από τους δικαιωματιστές και τα κινήματα των ΗΠΑ, για τη διαφορετικότητα, είναι δύσκολο να χωρέσουν και να υιοθετηθούν πλειοψηφικά, σε κοινωνίες που ασφυκτιούν από τις αλλεπάλληλες κρίσεις σήμερα.
Γι’ αυτό και έχει δίκιο ο Άδωνις, όταν προκλητικά λέει πως “τον κόσμο δεν απασχολούν οι υποκλοπές”. Ασφαλώς και πρέπει να τον απασχολούν, γιατί είναι ζήτημα θεμελιακό της δημοκρατίας αλλά δυστυχώς, σήμερα δε μπορούν να καθορίσουν τις πολιτικές του επιλογές, γιατί βάζει άλλα προβλήματα σε προτεραιότητα.
Ο Έλληνας λοιπόν που δοκίμασε και την “πρώτη φορά Αριστερά” δε μπορεί να εμπιστευτεί τις εύκολες λύσεις κανενός. Οι μνήμες από τις “αυταπάτες” του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα νωπές. Επίσης, τo λεγόμενο “rally-round-the-flag” σύνδρομο, η τάση ενός λαού δηλαδή να συσπειρώνεται γύρω από την ηγεσία του, σε καιρό κρίσης, είναι αυτό που λειτουργεί και σήμερα στη χώρα μας, εξηγώντας ως ένα βαθμό τη συνεχιζόμενη στήριξη στον Κ. Μητσοτάκη.
Ασφαλώς και αναμένονται σοβαρές απώλειες στις επερχόμενες εκλογές για τη ΝΔ αλλά όχι τόσες που να την κλονίσουν από την πρωτοκαθεδρία. Η αντισυστημική ψήφος είναι βέβαιο πως θα εκφραστεί και στη χώρα μας, βοηθούσης και της απλής αναλογικής οπωσδήποτε, αλλά είναι η αβεβαιότητα και η έλλειψη ελπίδας αυτά που θα σπρώξουν πολλούς Έλληνες σε ανορθόδοξες ή και ακροδεξιές επιλογές.
Η ελληνική κοινωνία έχει συντηρητικοποιηθεί αλλά δεν έχει εκφασιστεί. Και η σημαία της ελπίδας έχει προ πολλού υποσταλεί.
Παναγιώτης Μπούρχας
