Ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε πολιτικά, εκμεταλλευόμενος την αγανάκτηση της ελληνικής κοινωνίας για τις αναγκαίες περιοριστικές πολιτικές προκειμένου να διασωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία. Η ελπίδα που έσπειρε τότε, ταυτίστηκε με το άφθαρτο της συντριπτικής πλειοψηφίας των στελεχών του που δεν είχαν προηγούμενη εμπλοκή στη διοίκηση της χώρας, πλην ελαχίστων, κατά την παρένθεση του “βρώμικου ’89”.
Η συνέχεια των επόμενων 8 χρόνων δείχνει πως το συγκεκριμένο κόμμα δεν εκμεταλλεύτηκε την αναπάντεχη συγκυρία των αρχών του 2010, για να καταφέρει να εδραιωθεί ως κυρίαρχη πολιτική δύναμη, απέναντι στην Κεντροδεξιά, για λόγους που έχουν να κάνουν τελικά, μόνο στη δική του λανθασμένη διαχείριση και δη με ευθύνη κυρίως του αρχηγού του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα δεν υπάρχει και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα είναι αδύνατον να ανακάμψει.
Το χρονικό ορόσημο που έβαλε ο ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος για την τελική δοκιμασία του είναι σε έναν χρόνο από σήμερα, και με δεδομένο ότι δύσκολα θα αποφασίσει να βγει κάποιο στέλεχος μπροστά, γιατί εύκολα και χωρίς τη δυνατότητα της καθολικής ανασυγκρότησης, θα χρεωθεί η νέα ηγεσία μια διπλή ήττα στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές και μία ήττα στις ευρωεκλογές του 2024, το ΣΥΡΙΖΑ περιμένουν δύο ακόμα κακά εκλογικά αποτελέσματα που θα σημάνουν το οριστικό πολιτικό τέλος του Αλέξη Τσίπρα… Εκτός εάν μέσα σε ένα χρόνο η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποφασίσει να “αυτοκτονήσει” πολιτικά ή αν ο Αλ. Τσίπρας μεταμορφωθεί σε έναν σύγχρονο σοσιαλδημοκράτη πολιτικό, απομονώσει και εκτοπίσει την “Ομπρέλα” και με τον ορθό και ψύχραιμο πολιτικό του λόγο προσελκύσει το κεντρώο κομμάτι των ψηφοφόρων που σε αυτές τις διπλές εκλογές χάρισε τη νίκη στον Κ. Μητσοτάκη. Στην τελευταία περίπτωση, θα έχει προχωρήσει – το πιθανότερο – η συγκρότηση ενός ολοκαίνουργιου κόμματος, ένα από τα σενάρια που έχουν ακουστεί το τελευταίο διάστημα. Επειδή όμως, η δεκαπενταετής πολιτική παρουσία του Αλ. Τσίπρα έχει διδάξει πως δεν ανήκει στους πολιτικούς που κάνουν θαύματα… το πιθανότερο είναι με τη συμπλήρωση των περίπου 16 χρόνων ενεργούς παρουσίας στην πολιτική ζωή της χώρας, να ιδιωτεύσει.
Τι δεν έκανε και τι δεν θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας, από το Γενάρη του 2015 ως τον Ιούνιο του 2024;
- Όσο η χώρα κρεμόταν από μια κλωστή, το εφιαλτικό πρώτο εξάμηνο του 2015, ο Γ. Βαρουφάκης – τότε asset της χώρας και του ΣΥΡΙΖΑ κατά δήλωση του πρώην πρωθυπουργού – καλούσε τον κόσμο σε ρήξη, όπως και μέχρι πρόσφατα με το ΜέΡΑ25 τώρα… και ως ως προς αυτό, είναι συνεπής ο Γιάνης, κορόιδευε τους δανειστές, αρνούνταν να προχωρήσει σε μια συμφωνία για τη συνέχιση της πιστοληπτικής γραμμής βοήθειας που είχε δρομολογηθεί από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Ο Αλ. Τσίπρας έψαχνε άλλα απάνεμα λιμάνια… – βλέπε βοήθεια από τη Ρωσία, τα BRICS ή από άλλον πλανήτη… – και όταν τελικά αποφάσισε να οπισθοχωρήσει, προσέφερε στη σύγχρονη ελληνική δημοκρατία μια από τις ντροπιαστικότερες στιγμές απαξίωσης της βούλησης της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, τσαλαπατώντας το “όχι” του δημοψηφίσματος, εξαπάτησε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και “Ποτάμι”, κλέβοντας τη συναίνεση των τριών κομμάτων, προκειμένου να ψηφιστεί το τρίτο μνημόνιο, πήγε σε εκλογές και πίστεψε ότι αναβαπτίστηκε η αξιοπιστία του. Από τότε, όμως, ο Αλ. Τσίπρας δεν είχε πάρει ως όφειλε, το μήνυμα ότι τον εγκατέλειψε αυτόματα ένα μεγάλο κομμάτι κεντροαριστερών ψηφοφόρων που έκτοτε ο ίδιος και οι “σύντροφοί” του, βάπτισαν εχθρούς, “αντισύριζα μέτωπο”, “ακροκεντρώους” κτλ.
- Η τρόικα βαπτίστηκε “θεσμοί”, οι δανειστές συναντούσαν τους Υπουργούς στο Hilton και όχι στα Υπουργεία… ο ΣΥΡΙΖΑ καταπάτησε κάθε ιδεολογική αρχή του για τη δημόσια περιουσία και τις ιδιωτικοποιήσεις, για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που οφείλαμε σαν κράτος στους εξαθλιωμένους πρόσφυγες και μετανάστες, στους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε διάπλατα τις πόρτες και τους άφηνε να λιάζονται πριν εξαφανιστούν… κάθε έννοια οικονομικής δικαιοσύνης απέναντι στις διάφορες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες.
- Τα παιχνίδια με τους θεσμούς, ή τους… “αρμούς της εξουσίας” κατά τη συριζαϊκή ορολογία, η προσπάθεια ελέγχου της ενημέρωσης με το περιβόητο… Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, οι φαιδρότητες του συνέταιρου Καμμένου που αν δεν ήταν ακροδεξιός, ήταν ο πρώτος που νομιμοποίησε την ψεκασμένη, θρησκόληπτη και υπερπατριωτική δεξιά που σήμερα βλέπουμε να αυγαταίνει στο ελληνικό κοινοβούλιο, εκπροσωπούμενη από τρία (3) κόμματα – Ελληνική Λύση, Νίκη και Σπαρτιάτες – ήταν ορισμένα από τα επεισόδια της τετραετίας του ΣΥΡΙΖΑ που παρέδωσαν στα χέρια του Αλέξη, το οριστικό διαζύγιό του με το μετριοπαθές και κεντρώο ακροατήριο, αυτό που ανέκαθεν στη χώρα, έδινε τη νίκη στις εκλογές. Η μυθολογία που αναπτύχθηκε ως απάντηση στην καλόπιστη κριτική, η οποία ασκούνταν κόντρα στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επί τετραετία, δεν εφάπτονταν ποτέ με την πραγματικότητα, στηρίζονταν πάντα στη διαστρέβλωση της αλήθειας, το κομματικό δηλητήριο χυνόταν από ανώνυμα τρολ αλλά και από επίσημα στελέχη μέχρι τον ίδιο τον πρόεδρο του κόμματος, στους πολιτικούς αντιπάλους.
- Η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά, όπως έχει ειπωθεί από τη “συντρόφισσα” Αχτσιόγλου, γι’ αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να εκμεταλλευτεί κάθε ανωμαλία που προέκυψε στα δύσκολα χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ. Δεν έδειξε κανένα ίχνος μετριοπάθειας και ορθολογισμού απέναντι στη δύσκολη διαχείριση των υβριδικών επιθέσεων στον Έβρο, τότε που ο βουλευτής Βαρεμένος διατείνονταν πως βγήκαν οι ντόπιοι με τις καραμπίνες τους για να προστατέψουν τις βίλες τους (!), έψαξε στην πανδημία του κορωνοϊού την… ισοφάριση στους δικούς του νεκρούς σε Μάντρα και Μάτι, ψάρεψε στα θολά νερά των ψεκασμένων αντιεμβολιαστών, θεώρησε ακρίβεια Μητσοτάκη τα διεθνή πληθωριστικά ρεύματα που ανέβασαν στο… θεό τις τιμές της ενέργειας και των βασικών ειδών κατανάλωσης, απαξίωσε με δυο λόγια κάθε καλό και κάθε προσπάθεια που υπήρξε αναμφίβολα από μια κυβέρνηση, η οποία δεν αφέθηκε να κυβερνήσει όπως θα ήθελε. Για το ΣΥΡΙΖΑ όμως, ο Έβρος, η πανδημία, ο πόλεμος στην Ουκρανία κτλ. ήταν το “μνημόνιο” της ΝΔ, γιατί κι εκείνος δεν κυβέρνησε σε κανονικές συνθήκες, όπως λέγεται. Η μεγάλη διαφορά ωστόσο, είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξ ολοκλήρου υπεύθυνος για το τρίτο μνημόνιο, γιατί δε συνέχισε την πολιτική των προκατόχων του.
- Κόντρα στην κοινή λογική, όπως έπραξε από το 2015 ως σήμερα, θα συνεχίσει να πορεύεται το κόμμα του Αλ. Τσίπρα. Η ακραία αντιμητσοτακική ρητορική που χαρακτήρισε κατά την προηγούμενη τετραετία, τον αντιπολιτευτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει ως τώρα εδώ… Για την άνοδο της ακραίας δεξιάς που σήμερα καταλαμβάνει το 12% περίπου του ελληνικού κοινοβουλίου, φταίει ο Μητσοτάκης (!) (εξηγήσαμε παραπάνω πως κέρδισε ο Κ.Μητσοτάκης, αλώνοντας το μεσαίο χώρο)… Αυτή την ανάγνωση κάνει για το εκλογικό αποτέλεσμα, κόντρα σε κάθε λογική ο ΣΥΡΙΖΑ και οι οργανώσεις του, δείγμα πως η κομματική “τσίμπλα” που τους τυφλώνει τόσα χρόνια, δεν έφυγε ούτε με το διπλό “χαστούκι” των εκλογών του Μαΐου και του Ιουνίου.
- Όσοι τέλος, υποστηρίζουμε πως είναι αυτονόητη πράξη η παραίτηση ενός πολιτικού αρχηγού που έχει οδηγήσει το κόμμα του σε έξι αλλεπάλληλες ήττες, όλες εν τω μεταξύ από τον ίδιο αντίπαλο (!), είμαστε ξανά προβοκάτορες και εμπαθείς με το κόμμα της Αριστεράς… Μόνο αυτοί – βασικά αυτός, ο ένας, ο αρχηγός – ξέρουν την απάντηση στο ζητούμενο της ανάκαμψης και όπως έκαναν και στο μεσοδιάστημα από τις πρώτες στις δεύτερες εκλογές του 2023, θα διορθωθούν εν κινήσει…
Καμία ωστόσο, ουσιαστική αλλαγή δεν θα υπάρξει, γιατί δεν ακούν, δε δέχονται την άλλη άποψη που βλέπει πιο καθαρά και αντικειμενικά τα πράγματα από δαύτους, και γιατί όπως είπαμε, ΣΥΡΙΖΑ χωρίς Αλέξη δε γίνεται, ΣΥΡΙΖΑ με Αλέξη δε σηκώνει κεφάλι και η πορεία της φθοράς που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2015 θα συνεχιστεί, ώσπου το κόμμα που έγινε κυβέρνηση κάποτε, είτε να διαλυθεί είτε να επιστρέψει στη μήτρα του 3%, των ακροαριστερών αντιλήψεων, της ριζοσπαστικής και διεθνιστικής αριστεράς κοκ.
Π. Μπούρχας
