Κομμούνα 1871, Κροστάνδη 1921, Ισπανία 1937, Ουγγαρία 1956, Ιαπωνία Ζεγκακούρεν 1960, Αμερικάνοι φοιτητές 1964, Γαλλία Μάης 1968, Άνοιξη της Πράγας 1968, Πολυτεχνείο 1973: η κάθε μια ξεσπάει στα εθνικά σύνορα και όλες μαζί αποτελούν την Διεθνή των Εξεγέρσεων, αλλά, αν πολέμησες σε μια, ήσουν σε όλες. Θα είσαι και στις επόμενες εξεγέρσεις!
Επαναστάτρια και επαναστάτης δεν γίνεσαι, γεννιέσαι. Ατσαλώνεσαι στη φωτιά των ανατροπών που εξελίσσονται με τρομαχτική ταχύτητα. Οι εξεγέρσεις διαρκούν λίγες μέρες και άλλες τόσες νύχτες – μόνο η Κομμούνα κράτησε δυόμισι μήνες – ελάχιστος, αλλά επαρκής χρόνος για την αφοβιά του θανάτου και την εφήμερη αθανασία που διαρκεί για πάντα.
Αυθόρμητα,τα εργατικά, φοιτητικά, μαθητικά συμβούλια, επαναανακαλύπτονται. Αποφάσεις υλοποιούνται αδιαμεσολάβητες. Αντιιεραρχία, αυτοδιαχείριση, αυτονομία. Ενάντια στα κόμματα, στο κράτος της βίας του εμπορεύματος και του θεάματος. Αντισυμβατικές σχέσεις – η καταπίεση είναι πιο φρικτή από την εκμετάλλευση – την εργασία αντικαθιστά η δημιουργία. Ανθίζουν ο σεβασμός, η Τέχνη, η Ομορφιά. Τα όνειρα παίρνουν εκδίκηση!
Οι καταλήψεις κρατικών κτιρίων γίνονται στρατηγεία, οριοθετώντας τα αγεφύρωτα μέτωπα: από τη μια πλευρά των οδοφραγμάτων, εμείς, οι αντιεξουσιαστές. Από την άλλη, προπαγάνδα, βία, αστυνομία, στρατός. Υπηρετούν τόσο το αστικό κατεστημένο όσο και κάθε εγκληματικό σταλινικό κράτος, κόμμα ή γραφειοκρατικό απολίθωμα, εδώ και 150 χρόνια.
Κάθε τελευταία εξέγερση είναι εκσυγχρονισμός και μοντέρνα εκδοχή μιας προηγούμενης: οι Λυσσασμένοι και ο Ωγκύστ Μπλανκί της Κομμούνας του 1871 εμπνέουν τους Λυσσασμένους και τον Γκυ Ντεμπόρ τον Μάη 1968, οι ναύτες της Κροστάνδης του 1921 τους Ούγγρους εργάτες το 1956, η ακατάβλητη ψυχή και το απαράμιλλο στυλ της Πόπης Βουτσινά και του Νίκου Ράπτη – κι ας μη το μάθουν ποτέ – χαμηλόφωνα, θα εμψυχώνουν τις επόμενες και τους επόμενους εξεγερμένους.
Αν και η Αστική Επανάσταση – Γαλλία 1789 – είναι η μόνη νικηφόρα επανάσταση και η Διεθνής των Εξεγέρσεων δεν έχει οριστικά επιβληθεί, η εξέγερση της ιστορίας – το μοναδικό αναγκαίο και επαρκές ορθολογικό σχέδιο που η Ιστορία διαθέτει – είναι η Ιστορία των Εξεγέρσεων.
Οι εξεγέρσεις, σχάση και τομή του ιστορικού γίγνεσθαι, σοφία και ευγένεια αιώνων, είναι οι ενσυνείδητες γιορτές των υπαρξιακά πάμφτωχων αστικών/ αυταρχικών κοινωνιών.
Διαύγεια της αθωότητας, αξιοπρέπεια και χαρά του παιχνιδιού, αποδοχή του ά λ λ ο υ, ποίηση της τραγικότητας της ζωής!
Κομμούνα 1871, Κροστάνδη 1921… Πολυτεχνείο-Γιάννενα Νοέμβρης 1973,
Ω, τύχη γενναιόδωρη! Ήμουν κι εγώ εκεί!
Εμμανουήλ Κολοκυθάς
[Φυσικό 1972/ εκλεγμένο μέλος της 5μελούς επιτροπής αγώνα της συγκεντρώσεως της 17ης Νοέμβρη 1973/ Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων]
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Αυγή”)
